NEFH-İ SÛR

Sûr boynuz şeklinde gâyet büyük bir cism-i nûrânîdir ki İsrâfîl Aleyhisselâm ana müekkel ve me’mûr kılınmışdır. İnd-i ilâhîde mukadder olan zaman hulûl eyleyüb de izn ve irâde sudûr edince İsrâfîl Aleyhisselâm’ın üfürmesiyle andan gâyet şiddetli bir ses çıkar ki gerek yerde ve gerek göklerde bulunan cümle zîrûh ölür. Yalnız Cebrâîl, Mîkâîl, İsrâfîl, Azrâîl Aleyhimüsselâm Hazerâtı ile daha ba’zı melekler ölmezler. Çünki bunlar sûrdan sonra öleceklerdir. İşte buna (Nefha-i Ûlâ) denir ki bunun vukû’uyla cümle canlılar ölürler. Aslâ canlı hiçbir mahlûk kalmaz. O sırada şiddetli hareket-i arzlar, dehşetli volkanlar zuhûr ederek dağlar, ağaçlar, binâlar, taşlar, havada kuş gibi uçarlar gökler eriyüb dökülür güneşler, aylar, yıldızlar hep düşerler kâinâtda bir herc ü merc husûle gelir. Bunun üzerine bu âlem kırk yıl ıssız olarak kalır o esnâda şiddetli yağmurlar yağar ba’dehu Hâlık Teâlâ Hazretleri kudret-i ilâhiyyesiyle yeri düzeldir ve herkesin parçalanub dağılmış olan eczâ-yı asliyyesini (kuyruk sokumunda çürümek kabûl etmeyen bir latîf kemik üzerine) toplayarak ve her cüz’ü kendi mevki’-i mahsûsuna koyarak ölülerin cesedlerini îcâd ve inşâ eder. Evvelâ İsrâfîl Aleyhisselâm’ı diriltüb bir def’a dahâ (sûr) üfürmesini emreyler. İşte o sırada İsrâfîl Aleyhisselâm tarafından vukû’ bulan da’vet üzerine gerek İlliyyîn’de ve gerek Siccîn’de ve gerek başka mahalde bulunan bi’l-umûm ervâh sûra toplanur. Hâlık Teâlâ Hazretleri tarafından (Her rûh kendi cesedine rücû’ eylesin) diye emrolunur. İsrâfîl Aleyhisselâm dahî sûru üfürür. Rûhlar çıkarak her rûh gidüb kendi cesedine girerek gerek insan, gerek melek, gerek cin ve şeyâtîn ve gerekse sâir hayvanlar, cümle ölüler dirilürler. Şaşkın şaşkın etrâfa bakmağa başlarlar ne yolda muâmele olunacağını havf ve dehşetle intizâr ederler buna da (Nefha-i Sâniye) denir.

[Büyük Şehîd İskilibli Muhammed Âtıf Hocaefendi, Mir’atü’l-İslâm,  1332 Baskı, sh: 62-63]