BM ve REİSİN “MUHTEŞEM NUTKU” VEYA HITÂBESİ MÜNÂSEBETİYLE!

(2)

Dağıstânî

“KADER MES’ELESİ ALLÂH AZZE VE CELLENİN İLİM SIFATINA RÂCİDİR”; VE “EN MÜHİM MESÂİL-İ KELÂMİYYEMİZDENDİR…”

19. BM’de yapdığı o pek “görkemli” ve (muhteşem) nutuklarında, “ümmetin lideri”; ve püsküllü demputrasi müctehidimizin: “Bir milyar re’yim olsa kendisine veririm; ne kadar din karşıtı varsa Tayyib Beyin KARŞISINDA; ben Tayyibin gençliğini bilirim mü’min ve muvahhid bir adamdır” dediği Böyyük BAŞKAN TAYYİB Raiz, KADER bahsine de 2 yerde temâs buyurmuşlardır… Böylece (sağ iç) ve (muhafâzakâr demokrat) bulunduklarını bir kere daha isbât eylediler… Ayrıca geçmişde: “4×4’lük laikim ve AKAP olarak laikliğin te’mînâtıyız” diyerek de mâzîde buna temâs ve hâlde de PAS buyurdular!.
    x
    1) “Kendi kaderini eline almakdan…” bahsetdiler! Halbuki Kader, ne ele, ne dile kolay alınacak bir mes’ele değildir, olamaz. Merhûm Ahmed Hamdi Efendi’nin “İSLÂM DÎNİ” nâm eserinde de geçdiği üzere “Allâh Azze ve Celle’nin ilm-i ezelîsine RÂCÎDİR.” O’nun ilmi, Lâyezâli (geleceği) de muhîtdır; ve Hakk Sübhânehû ve Teâlâ Hazretleri cevher ve a’raz olmakdan da münezzehdir. Bu i’tibarla zâtında, (ilminde) ve sâir sıfatlarında, fi’linde (tekvîn) sıfatında tegayyür (değişmek) muhâldir… Ezelî ilmini Levh-i Mahfuzda bizim bilemiyeceğimiz künhü, mahiyyeti ve sırları ile sâbit olarak zaptetmişdir, değişmez… Püsküllü ve cübbeli sokak müctehidleri (!) “değişir” dedi diye değişir de olmaz! Onlar bu sakar ve çarpık i’tikadları ile çukurlarını hazırlarlar; KADER, aslâ  d e ğ i ş m e z… Müfessir Merhûm Muhammed Hamdi Efendi Hazretleri tefsîrinde bütün ehl-i sünnet ulemâsı ile aynı hakîkatı şöyle paylaşır: “HER ŞEY YAZILMIŞ BİTMİŞDİR, KALEM KURUMUŞDUR. YENİDEN YAZILACAK HİÇBİR ŞEY YOKDUR.”   (c.4, s. 3004)  Püsküllü ve târihçi, çakma üstâdın “Sihir ve duâ kaderi değiştirir” demesi, korkunç bir hezeyândır ki, bu bozuk temel üzerine binâ edilecek her KADER beyânı ve mes’elesi de zarûreten ve külliyyen BOZUK olacakdır… Bu KADER i’tikâdına taallûk eden, hiçbir ciddî âlimin eserine istinâd etmiyen, tamâmen indî ve keyfî bir sallamadır, dolayısıyla da aklî bir ihtilâc ve mutlak bir BUTLÂNDIR ki, ebediyyen ve aslâ bunun altından kalkılamaz… Olur olmaz yerde Âyet-i Kerîme ve Hadîs-i Şerîf okuyub bunları TEFSÎRE aslâ ehil olunmadığı hâlde, sırf bilgiçlik ve gösteriş pazarlamak üzere ve nefs ü hevâya mütâbeatla sık sık keyfî bir takım uydurmaları âyât ve ehâdîs-i şerîf tefsîri diye ileri sürüb onları nefse göre kullanmak, Şerîatımızın kat’iyyen YASAK kıldığı temel  bir EMR ü ESASDIR. Ehl-i Sünnet’in müfessirleri bu ince ve çok mühim mes’ele içün “Men fessera’l-Kur’âne bi re’yihî fekad kefer” Hâdîs-i Şerîfini tam bir mi’yâr ve mi’zân alarak ŞERİATIMIZIN muhâfazasında en büyük farzlardan biri bilmiş ve bu uğurda her türlü fedâkârlıkdan uzak durmamışlardır. Mes’ele ile alâkalı olarak Elmalılı Muhammed Hamdi Efendi Merhûm şöyle buyurur: “Garaz, hırs, teşehhî (iştahlanmak, süflî arzular), kalb ü aklı sislendirir, çeşm-i basîreti (basîretle bakmayı) şaşı yapar. Ya hiç göstermez veya çatal gösterir. Bunun içün ilm-i Dînde teşehhîden tecerrüd (keyfî ve indîlikden sıyrılmak) ŞART-I A’ZAMDIR (En büyük şartdır.) “Men fessera’l-Kurâne bi re’yihî fe kad kefer=Kur’ân’ı re’yi ile tefsîr eden KÂFİR olur.” Hadîs-i Şerîfi de bunu nâtıkdır.” (c.1, s.88) “Kitâb, Kitâb’ı anlıyanların, anlamıyanlara beyân etmesini de VAZÎFE kılmışdır. Bu beyân vazîfesi TEBLÎĞ ve TEFSÎR vazîfesini teşkîl eder. GÜZEL ARABÇA BİLENLER DAHÎ, bu tefsîr ihtiyâcından vâreste kalamazlar. Kalamadıklarındandır ki, ilk evvel tefsîr, ARABÇA BİLENLER İÇÜN ARABÎ OLARAK YAPILMIŞDIR.” (c.1, mukaddime s. 16)  “Bu adam bunu-ilmin şerâitinden olan…….-bu babdaki NUKÛL-İ ULEMÂYA kıllet-i ılminden ve SELEFİN söylediği ve ümmetin nakletdiği ma’lûmât-ı esâsiyyeyi BİLMEKSİZİN hemen RE’YİNİ isti’mâl edivermesinden nâşi yapmış ve “KUR’AN’DA SÂDE RE’YİLE SÖZ SÖYLİYEN İSÂBET DE ETSE HATA’ ETMİŞ OLUR” hadîs-i Nebevîsinin mazmûnuna (ma’nasına) mâsadak olmuşdur.” (c.1, s.619)
    x
    2) Ömrü târih dedikoduları ve çöplükleri içinde geçib ciddî ŞERÎAT ilimlerinde ve bilhassa AKÂİD bahsinde durmadan ârıza verenlerin bu mes’elelerde ulemâya tâbi’ olmayıb “Keskin (!) zekâlarıyla” kendilerini her fırsatda uçurmaları; ve “Mahmud Efendi HAZRETLERİ” dediği zâtın yüzüne karşı da, vidyolarında bizzat kendi ifâdeleriyle (Hâşâ min huzûr) “Benimkisi kerâmet değil, keskin zekâdır; keskin zekâ KERÂMETE KIÇ ATDIRIR” demesi; ve, başka bir vidyosunda ise (Hâşâ min huzûr) “Abdülhamîd gece kalkınca teyemmüm almadan KENEFE bile gitmezdi” şeklindeki müstekreh ağız ve üslûb-ı beyân kullanıb, târîhi büyük şahsiyetlere ve  hele kerâmete hangi îmân noktasından ve hangi edeb ve terbiye penceresinden bakdığını göstermesi, pek hayret  ve dehşet vericidir… En sıradan ve avamdan bir müslüman bile çok iyi bilir ki, KERÂMET, Allâh Sevgilisi Aleyhisselâm Efendimiz Hazretlerinde görülen o MÜBÂREK  MU’CİZELERİN, ALLÂH ve RASÛLÜ DOSTU mübârek evliyâullâhda in’ikâsı (aksedişi) ile ortaya çıkan HÂRİKUL’ÂDE ahvâl-i mukaddesedir. Bu mukaddesâta “keskin zekânın bilmem ne attıracağından” bahseden heriflerin, ÎMÂN, EDEB ve TERBİYE keyfiyet ve derekeleri ne acı hâllerdedir, düşünülmeye değer… İlm-i Dînde icâzetli ve tam ehil bir âlim olmadan, hele müfessirlik derecesini ihrâz etdiği ulemâca müsellem bulunmıyan heriflerin akıllarına estikçe âyet-hadîs okuyarak bunları tefsîr ediyormuş gibi rollere soyunmaları Şerîatımıza karşı lâübâlîlik ve hürmetsizlikdir. Hele boynunda, Elmalılı Merhûm’un Yâsîn 8. Âyet-i Kerîmede geçen (AĞLÂL) kelimesini tefsir ederken “küfrü ve fıskı temsildir” dediği haçlı-kamalist yularını dâimâ yamuk yumuk ve çapaçulluk püsküren bir manzara ile sırıttırarak ve takılması mutlaka şer’î bir şartmış gibi fese-sarığa söver gibi taşıyanların, “âlim” pozları ile nice şer’î hakîkatları kendi nefsî ve indî hevesâtıyla tersyüz ve tahrîf ve teşvîş ederek âleme neşretmesi, ebedî ve korkunç bir mes’ûliyyet de ortaya koyar… Bakara Sûresinin son âyetindeki “Lâ yükellifullâhu” lâfzında geçen lâfza-yı Celâl “madmûm” olduğu halde, bunu bile nice vidyosunda “MEFTÛH” olarak “yükellifullâhe” okuyan; ve bu kadar cüz’î bir hıfz ve i’râb mes’elesinde bile laçkalık ızhâr edenlerin, “Üstâd” geçinerek beşik ulemâsı kabilinden mîrasyedi havalarına girib gösteriş budalası olması, cidden dehşetli bir hayret ve istikrâh vesîlesidir… Üstelik de, sindirilib robotlaşmış sâmiînden de, “Lâ yükellifullâhE değil, lâ yükellifullâhU olacak” deyib, Allâh’ın kelâmını HATA’dan SAVÂBA tashîh ve kalbedecek hakksever ve yiğit bir müslüman da ortaya çıkamıyor!. Kuru gürültüler, mübâlağalar ve palavralarla, masaları yumruklamalarla, göz doldurub adını duyurma peşindekilerin yapdıkları, elbetde, yıkdıklarının yanında bir hiç gibi kalacakdır. Heykel ve putlara vurmak, i’tikâdda çarpıklık ve bozukluk yoksa bir kıymet ifâde eder. Yoksa, zarûrât-ı dîniyyeden bir mes’elede vartaya düşenin, bütün ömrü nemrutlara küfretmekle de geçse, bunun, ona hiç bir fâide-i uhreviyyesi olamıyacağı bedâhaten ortadadır. Birinci ve ikinci şeflerin, biribirine azılı adâvetlerinin, onlara zerre kadar uhrevî bir menfaatı düşünülemiyeceği gibi!.. Belki, cehennemdeki şiddet ve azâb-ı elîmin derekesi farklı olabilir, o kadar…
    xx
    3)Merhûm Muhammed Hamdi Efendi buyurur: “Mü’min ve muvahhid olmak içün Allah’a îmândan evvel küfre tevbe şartdır. Bu tevbenin şartı da tâğûtları aslâ tanımamaya azmeylemekdir.” (c.2, s.87) Dolayısıyla TEFSÎR ehli olunmadan kendi (RE’Yİ ile TEFSÎR) yapma hevâ ve hevesine düşmek, küfrü mestelzim azîm bir felâketdir; ve böyle bir tefsîre kıyâm etmekden de  kat’iyyen “TEVBE şartdır…” Ve bu “tevbenin şartı da, tâğutları” ya’ni inkılâbçıları, Nemrut, Fir’avn ve Ebû Cehil kafa ve felsefesinde olanları, edille-i şer’iyyeyi saptıran bütün resmî mekteb ve devâiri, reformistleri, sarık-cübbeli kılıklarla tarikat-tasavvuf perdesi altına saklanarak, bunların HAKÎKATINI da menfaat ve falan filânın keyfine göre sipâriş kalıblarına döken bir takım soytarı, pespâye, cibilliyetsiz, ciddiyetsiz, çene ishâline yakalanmış, yalama ve yalaka “fikir fâhişelerini”, “aslâ tanımamaya azmeylemekle”; ve onların birliklerini, kemmiyetlerini, hükûmât, Kur’ân-ı Mecîd’in buyurduğu gibi cemaat ve cem’iyyetlerini binnetîce ZULÜMLERİNİ kuvvetlendirmemeye, büyük bir cehd ü gayret göstermekle  mümkindir… Ayrıca:  “Îmân, bir mu’cibe-i külliyyedir. Bunun zıddı olan küfür ise, sêlibe-i cüz’iyye ile meydana gelir.” (Elmalılı, c.1, s.208) Muhkem âyetler, mütevâtir hadîsler (bazı ulemâya göre meşhûr hadîsler) ve mütevâtir İCMÂ’ ile sâbit hüküm ve haberlerin, bir tek eksiksiz tamâmına ve hiçbir şekk ve şübheye yer vermeden mutlaka ÎMÂN-I ŞER’Î ile (îmân) etmek.. işte bu mu’cibe-i külliyedir… Bunun kaç bin olduğunu da Allâh Azze ve Celle bilir. Bunlara îmân-ı icmâlîden sonra, îmân-ı tafsîli tahsîli ile vâsıl olub îmân etmek de kat’iyyen farzdır. Bu (Zarûrât-ı Dîniyye) dediğimiz, Şeriatımızdaki olmazsa olmazların, bir eksiksiz tamâmına îmân etmiyene sûret-i kat’iyyede (müslüman) da denilemez; ve bunlardan bir tekini bile inkâr veya onda ŞEKK ve ŞÜBHE eden dahî müslüman kalamaz… YA’Nİ: O bir teki inkâr veya onda şübhe, mu’cibe-i külliyenin zıddı olan SÊLİBE-İ CÜZ’İYYE olarak îmânı yok eder, irtidâda MÜEDDÎ olur… Zerre kadar aklı olan da, böyle bir felâkete uğrayınca, tecdîd-i îmân ve’n-nikâha mutlak mecbûriyyet duyar; aksi hâlde ŞER’Î ma’nâda bir iç huzûru bulması kat’iyyen imkânsızdır……Bu noktada şunu da ilâve etmek isteriz ki, Püsküllü çakma Üstâd, bir vidyosunda “Tayyib Beyi gençliğinden beri tanırım, mü’min-muvahhid bir adamdır” deyib, onu fevkal’âde senâ ediyor. MUVAHHİD nasıl olur, bâlâda, tefsîrden iktibasla beyân etdik. Adam bir başka vidyosuyla da gene Tayyib Erdoğan içün: “Mısır’da şurda burda laik anayasalar yapın veya o prensipleri hâkim kılın” dedi, bu ise küfürdür, “Tecdîd-i îmân ve’n-nikâh lâzımdır” diyerek, “mü’min ve muvahhid” adamını ÎMÂN ve İSLÂM’a da’vet ediyor!. Kendisine, kendisinin yapacağı da’vet de (!) tevbesiz ve mağfiret olunmadan gitdi ise boşa gitmiş olacakdır!. Bu kabil adamların dillerinde, tenâkuzlar, abukluklar, atıb tutmalar, savurub sallamalar, gayr-i ilmî mübâlâğa ve abartma-kabartmalar sayılamıyacak kadar çokdur… Akâid ve TEVHÎD ilminin echelleri ve ömrü tarihçi dedikodu ve yalanları ile geçen çeyrek ve çakma “üstâd” ve kılavuzlar, îmâna taallûk eden pekçok mes’elede, ehl-i sünnet kânûn ve kâidelerini göz göre göre tekzîb ve tahrîf etmişler, bunlara hiç kimse de “öyle değil böyledir” dememiş, diyememiş, şirretlerin enâniyyet ve şirretliklerinden korkmuş ve haltedib kendilerine dilsiz şeytanlık rütbesi (!) biçmişlerdir!.. 

    Kürsülerde, tv’lerde ve vidyolarda zaman zaman şehevî ve nâmahrem harc-ı âlem karıların modaratörlüğünü (buyurganlığını!) veya yularlarını, boyunlarına geçirerek gûyâ ŞER’Î mevzu’ları pek derin (!) bir vukûfiyyet ve bilgiçlik ve kibr ü ğurûr ile hançerelerine malzeme edenler, cübbeli veya püsküllü gevezeler; veya mâlâyânî tellâlları, o cayırtı ve bağırtı koparan (Kitâb yüklü eşş..ler), Allâh’ın Dîni ile şeytanî ve  mülevves politikaları harmanlıyarak; ya’ni mukaddeslerimizi kâzûrâtla telbîs ederek yediren o süfehâ, Şerîatımızın en MÜHİM=EHEM noktalarını kendi aşşağılık ve politik hesâbları ve hevâ ve hevesleri istikâmetinde yamuk yumuk ve çarpık çurpuk hâllere sokmakda; ve en büyük cinâyet olan ALLÂH irâdesini TAHRÎF, TAĞYÎR ve tahrîb etmektedirler… Modern câhiliyyenin echel kalabalıkları da, AKÂİD ilmi ile uzakdan yakından alâkaları olmadığından, bu şeytanlıkları görüb ayıramamakda; ve gâyet rahat yiyib-yutarak, imânlarını kaybetmekde, hatta kendilerini en iyi ve ileri müslüman zann ve zu’mu içinde kabûl edib, yapılacak tashîh ve îkazları (hakâret) telâkkî ederek de, şiddetle reddetmektedirler. Çünki insî ve cinnî şeyâtînin şartlandırmaları, onları bu mefluc ve muannid hâle getirmişdir…

    x
    4)xx Ehl-i Sünnet AKAİD kitablarımızda Kadere ne kadar ve nasıl inanılması îcâberse o kadar ve o keyfiyet ve ma’nâlarda inanılmaması hâlinde bu, Allâh Azze ve Celle’ye îmânın butlanına kadar varır ve yapılan bu SAPMALAR, ebedî vebâl ve felâkete müeddî olur… ÖMER Nasûhî Efendi Merhûm da “KADER mes’elesi EN MÜHİM mesâil-i kelâmiyyedendir….. Bu mes’elenin KÜNH ve MÂHİYYETİNİ BİHAKKIN ANLAMAK BEŞERİYETİN DÂİRE-İ İKTİDÂRINDAN HÂRİCDİR….Müslümanlar bu mes’eleyi uzun uzadıya TA’MÎK etmekden (kurcalamakdan) ESRÂR-I KADERİ KEŞFE ÇALIŞMAKDAN MEMNÛ’DURLAR” buyurmaktadır. (Muvazzah İlm-i Kelâm, 1959, s.224) BİNÂENALEYH HİÇ KİMSE, “KADERİNİ ELİNE ALIB” onu ta’yîn edemez; ve LEVH-İ MAHFUZDAKİ YAZISININ DIŞINA ÇIKAMAZ, BU yazının DEĞİŞMESİ MUHÂLDİR… Çünki lâyezâlde olacakları da Allâh Azze ve Celle, ezelden, zerresine ve ânına kadar mutlak olarak bilmektedir… Târîhe gömülmekle berâber bugün bazı muhitlarda hortlatılmıya çalışılan cehmiye, cebriye, şîa, KADERİYE ve Mu’tezile (Rasyonalist kafa dedikleri şey)ler, v.s.nin, bu bir takım ASIL ve ESASLARDAN rûh ve zihinlerinin nasîbleri yoksa, püsküllü gibi fazla zorlanıb kafayı kemirmeden, NAKLE ve hakîkî ulemâya tabî’ olub kurtulmaları tek çaredir!.. Rasûl-i KİBRİYÂ Aleyhisselâm Efendimiz Hazretleri de, -bilâhare hadîs-i şerîfi tam yazacağız- kader husûsunda: “SİZDEN EVVELKİLER DE, BU MEVZU’DA MÜNÂZAA ETDİKLERİ ZAMAN HELÂK OLDULAR, SAKIN SAKIN BU MES’ELEDE MÜNÂZAA ETMEYİNİZ.” buyurmaktadırlar…(Aynı eser, aynı sahîfe.)xx
    5) Bunca şiddetli  memnû’âta rağmen “Kader mevzuu ile ÇOK UĞRAŞDIM” diyen Püsküllü, bu babda öylesine ehl-i sünnet i’tikâdından ayrılmışdır ki, her konuşmasında kadere, murâd-ı ilâhîye, zâtullâh, sıfâtullah ve esmâ-yı ilâhîye kendi çarpık AKIL haçmi ve keyfiyeti ile temâs ve gevezelik cür’eti göstermiş, onda bu, bir alışkanlık, bilgiçlik, keskin zekâlılık, eşsizlik, erişilmezlik, allâmelik malzemesi ve derinlik gösterişi hâlini almışdır… KADERİN, (hâşâ ve kellâ ve binlerce estağfirullâh) değişeceğini, üzerine basa basa ve bütün edille-i şer’iyeye rağmen ve masaları yumruklaya yumruklıya söylemekden de EDEB ve HAYÂ etmemiş, haddini pek ziyâde aşmışdır… Hatta o kadar ileri gitmişdir ki, Allâh Azze’den başka (Peygamberlerin) bile bilmesi muhâl olan KADER içün, (29.1. 2005-Ders: 1, dakika: 1.03.00 da), aynen şu korkunç hezeyânları savurmuşdur. “Kendi kaderini tanımıya da, kendi hayâtını TAHLÎL etmek sûretiyle ULAŞABİLİRSİN!” diyebilmişdir!. Bu kabil zırvalar, “Kaderin, kazâ olmadan anlaşılıb bilinmesi veya ona ulaşılması muhâldir” müteârifesine ters olduğunu bilmek de, Kadere îmânın ANA esaslarındandır… Eslâfdan hiç kimsenin eserine dayanmadan, bu kabil temel KADER i’tikâd esaslarına ters yâveler ihtirâ’ etmek, KADER mevzuunu TAHRÎF, tağyîr, tahrîb ve tebdîl etmekdir; sonra da, bunun taallûkâtı üzerinden, 6 îmân esaslarına kadar sirâyet edecek saptırmalara sebeb olmak tehlikesi melhuzdur ki, bundan âzâde kalmak da düşünülemez… Usûl-i i’tikâdiyye, TECEZZÎ KABÛL ETMİYEN BİR BÜTÜNDÜR. Rasûl-i Rusül Aleyhisselâm Hazretlerinin KADER mevzuundaki YASAKLARI, bugün, adı geçenlerin üzerinde elîm bir manzara çizen MU’CİZE olarak tecellî etmiş bulunmaktadır. Mübârek, Mütebahhir ve Müdakkik Ulemâmızın nasslara dayanarak: “Kaderin künh ve keyfiyetini anlamak ve onun sırrını keşfe çalışmayı men’edib YASAKLAMALARINI” kâle almamak da, mürtekiblerine, kerâmet çapında büyük ve çarpıcı bir ders bilinmelidir. Onlar, Püsküllü gibi: “Keskin zekâ kerâmete k.ç atdırır” gibi Topane ağzıyla mukaddesâtı tezyîf ve tahkîr etseler de, bu, onların sâdece dereke-i sukûtlarını gösterir. KADER’e ÎMÂN, nasslarla ortaya konulan ilmî ve îmânî hakîkatının dışına çekilerek, beşerî üç paralık AKLIN eline verilirse, işte misâllerimizde görüldüğü gibi iki cihân perîşâniyyeti ve rüsvaylığından başka hiçbir netîce de ortaya koyamıyacakdır…
    xx
    6) Bay Başkan BM’de ikinci olarak: “Kendi kaderine bırakmamak….” dediler… Bir şey kendi KADERİNE bırakılmayınca, bay Başkana göre acebâ o şey, kendi nesine veya bir başka şeyin nesine bırakılmaktadır??? Cidden pek merakâver bir suâl… Tabiî buna, ihtisâsı olmadığı içün bay Başkanın veya KADER üzerinden ileri geri konuşanların hiçbirinin cevab vermesi beklenilemez, bu muhâldir. Allâh Azze ve Celle’nin ilmine, irâde, kudret ve tekvîn sıfâtına taâllûk eden ve değişmesi muhâl olan kazâ ve KADER’i, kim, nasıl eline veya kucağına alacak veya oturtacaksa.. ve bir şeyi kendi kaderine nasıl bırakmıyacak, levh-i mahfûzdan yürütüb, kenar-köşede onu nasıl Cenâb-ı Hakk’ın ilim, kudret, irâde ve TEKVÎN sıfâtından çekib, çaktırmadan benzetecekse (!) pek acîb ve garib!. “Güncellemeci” bir i’tikâd mezhebi muktezâsı gibi bir manzara!.. Cumhûriyet ataizma ve ateizması elindeki rasyonel kafanın, (mu’tezile) denen mezhebi, ehl-i sünnete (karşı-çıkış istikâmetinde) kullandığı bir İDLÂL usûlü; veya, onların gâvur seviciliğini de aksetdiren lâfızlarıyla dersek “Metodolojisi!.” Kaderi doğrudan redd ve inkâr değil de, (mu’tezile kafasının anbalajı içinde), ona islâmî bir hava vererek, akıllarınca, gene onu, “İslâm’a reddetdirme” sihirbazlığı!. Bütün güncellemeci, reformcu, tecdidci, yenilemeci ve yamamacı kalabalıkların yapdığı, İslâm dışı bir kâideyi, islâmî bir müteârife (aksiyom) gibi kabûl edib, sâir hükümleri bunun üzerine binâ etmek, sonra da bu binâyı İslâm’ın binâsı gibi göstermek… 200 yıldır İslâm’ı bu katakülli ile sulandırıb buharlaştırmanın peşindeler…
    xx
    7) Bay Başkan bir şeyi “Kendi KADERİNE bırakmamak….” derken, kader’i hangi beşerî dîne veya felsefî bâtıla göre diline almaktadır?. Çünki İSLÂM’da: “HER ŞEY BİR KADER İLE HALKEDİLMİŞDİR.” Allâh Azze ve Celle Kamer Sûresinin 49. âyetinde böyle buyururken, buna kim karşı çıkarak, “Biz, şu şeyi kendi KADERİNE bırakmıyacağız” diyebilir?. Cumhûriyetin rasyonalizma- pozitivizma-mu’tezilizma (!) v.s. gibi felsefî halîtalarının pençesindeki (imam lisesi) çarklarından geçer olmak, bu babda nazarî veya amelî bir hüküm sâhibi olmak içün kâfî müktesebâtı ne zaman ve nasıl elde etmiş olabilir; ve bunu da nasıl ortaya koyma cür’etinde bulunabilir?. Bu babda edeb ve terbiye iktizâsı SÖZÜ dinlenecek olanlar, bu mes’elelerin mütehassısı bulunan ULEMÂ-YI ŞERÎATDIR. Yoksa gülünç olmakla kalınmaz, şeytana maskara olmak da ruznâmeye gelebilir!. Büyük Müfessir Muhammed Hamdi Efendi Merhûmun Tefsîrinden mes’eleyi öğrenmek ve cehilden kurtulmak istiyen olursa, onların  îmânlarını da kurtaracak şu satırlar, eşsiz bir tiryâk (zehirden kurtaran ilâç) yerine geçecekdir: “İnnâ külli şey’in halâqnâhu bi-KADERİN.” (Kamer-49) “Çünki biz, her şeyi bir kader ile halketmişizdir.- Her şeyin vukû’undan evvel, ezelde, ilm-i ilâhîde mukadder olan bir kaderi, ya’ni haysiyyet-i ılmiyyesi vardır ki, kazâsının cereyânı, fi’len yaratılışı o KADERE göre vâkı’ olur. Onu başkası, istediği gibi îcâd ve ta’yîn (determine) edemez. Onun içün mücrim, kendi keyf ve irâdesine göre cür’mün mâhiyyet ve mukadderâtını değiştiremez. Kaderde, âkıbeti bedbahtlık, mes’ûliyyet, mahkûmiyyet ile Cehenneme götürmek olan cürm ü meâsî, sevâb ve seâdet vesîlesi yapılamaz. Onun içün mücrimler, mücrim oldukları haysiyyetden dalâl ve nîrân (ateşler) içindedirler. KADER, abdin irâde-i cüz’iyyesine münâfî (zıd) da değildir. Çünki ihtiyârî fiillerin vuku’u içün irâde-i cüz’iyye dahî KADER cümlesindendir……..illet vâkı’ olunca, ma’lûl de hemen olur. Onun içün o cem’iyyetler nasıl bozulacak, o saat nasıl olacak, müc’rimler o mukadderâta nasıl sürüklenecek diye tereddüde mahâl de yokdur. “OL!” deyince hepsi olur.” (c.7, s.4654-55)

    Görüldüğü gibi,  Bay Başkanın dediği şekilde “Bir şeyi kendi kaderine bırakmamak” diye bir şey kullar içün muhâldir, böyle bir şey düşünülemez… Bütün medyâ, pek çok ilâhiyatçı, nice ham softa kaba yobaz, DİB’çi ve hele  POLİTİKACI, kader mevzû’unda o kadar abuk ve çarpık lâflar etmektedirler ki, 6 ana îmân şartlarından biri ve “Mes’ele-i kelâmiyyenin en MÜHİMİ olan” KADER’e îmân, son derece bâtıl ve çarpık i’tikâdlarla ortaya konulmaktadır!. Üstelik de bu, diğer 5 ana îmân esasına da sirâyet ederek, onları da bozmakda ve netîcesi korkunç olmaktadır… Modern câhiliyye ve onun İSLÂM adıyla ihtirâ’ etdiği (uydurduğu) RESMÎ, CUMHÛRÎ, İLKESEL ve DEVRİMSEL DÎN, layık, seküler, ateist-ataist karması rasyonalizma istikâmetini, bir ma’rifet ve müteârife (aksiyom) gibi kabûl etdiği içün, vahy esaslarını temel alıb buna göre bir  hayat ve dünyâ kurmakdan bütünüyle fırlamış; ve 15 asırlık MUTLAK HAKK’I yaşatmamayı kendisine ilelebed “ilke ve devrim ve bunları muhâfaza ve müdâfaa” bilmişdir. Cumhuriyet kazanımları diye 100 yıldır en büyük hedef, bir şeyi yaşatmak değil de, o şeyin zıddını YAŞATMAMAK esâsı, varlık sebebi olarak yepyeni bir “ulus ÎCÂDININ”, Haçlı Avrupa tasdikli ana prensibi olarak çakılmışdır…

    xx
    8) Ümmetin Lideri ismiyle de ma’rûf Zât-ı Devletleri (7.mart.2001) târihinde de şöyle buyurmuşlar:
    -Ülkenin iktisâdî vaz’iyyetine temasla- “YOKSULLUK TÜRKİYA’NIN KADERİ DEĞİLDİR.”   İyi de, yoksulluk neyin nesiymiş o zaman aceb? Kâinâtda, KADERE taallûku olmıyan, kaderin dışında kalmış herhangi bir hücrenin nukleusundaki kromozomun üzerindeki bir GEN’den bahsedilebilir mi?. Veya, bütün atomların bir tek elektronu, protonu veya nötronu var olsun ki, onun varlığının, değişmiyen KADERİNE taâllûku bulunmasın?… Zerre kadar hayır ve şerri zapta geçiren meleklerin RABBİ, acebâ hangi ZERRENİN mâzî, hâl ve istikbâlini bilmekden UZAK kabûl edilebilecekdir?. Bunda sağlam bir îmân, akıl ve kalbin nasıl şübhesi olabilir?.  Türkiya’nın başına gelen tepeden tırnağa ne varsa, en küçük cüz’üne, hücre ve atomuna, hâl ve keyiyetine kadar o, TÜRKİYA’NIN MUTLAK KADERİDİR… İlm-i ezelîsiyle, o şey, o mahlâk, esmâ-yı hüsnâsından biri de Allâmü’l-ğuyûb olan Azze ve Celle’nin MUTLAK ma’lûmudur. En mükemmelinden en berbâdına kadar her hâl ü keyfiyet, Türkiya’nın kaderidir… Yoksulluk varsa, bu, kulların (Frenk cumhûriyet felsefesine göre, onların vatandaşlarına âid) bir kusûr yani tembellik, tedbirsizlik, küfür, şirk, nifâk, putçuluk, heykelcilik v.s. gibi sayısız haramların bir netîcesi olarak meydana gelmiş, “Hallâk-ı Âlem de, bu sebeblere binâen onu öyle yaratmışdır” denir… Neyi nasıl yaratacağında da O, muhtardır; O’nun irâdesine tahdîd getirib, O’na te’sîr edecek bir varlık düşünmek muhaldir. Kayyûmiyyet (Ezelî ve Ebedî oluş) O’na âiddir, her an istediğini istediği gibi yapar=“Fa’alün limâ yürîd” ancak O’dur ve âyet bunun delîlidir… Türkiya’daki kullarının irâdelerini Hakk’ın rızâsına ne zaman, nerede ve nasıl uygun kullanmıyacaklarını veya aksini, Allâh Azze ve Celle, tâ ezelden bilmektedir… Bu kul irâdeleri netîcesi olarak ortaya yoksulluk çıkacağı mukadderse, bu dahî vukû’undan evvel tâ ezelde Rahmân’ın ilmi dâhilindedir, hâricinde olması muhâldir… İşte KADER, MÂLÎK’in bu ilmidir; ve O, bunu LEVH-İ MAHFUZ’da yazmış, tesbît ve takdîr eylemiş, sâbitlemişdir; ve o, o yazı istikâmetinde aynen ve mutlaka olacakdır… Onun ne zaman olacağı, yaratılacağı da, Rabb Teâlâ Hazretlerine mutlak ma’lûmdur… Değişmesi düşünülemez, bu muhâldir. Püsküllü gibilerin “sihir ve dua kaderi değiştirir” demesi, iğrenç bir bâtıl ve mutlak bir hakîkâtdışılık olub, mürtekîbi kim olursa olsun (tecdîd-i îmân) iktizâ eder… Bâlâda me’hazıyla geçdi, tekrarında pek fâide vardır ki: “HER ŞEY YAZILMIŞ BİTMİŞDİR, KALEM KURUMUŞDUR. YENİDEN YAZILACAK HİÇBİR ŞEY YOKDUR.” Kader, Cenâb-ı Vâcibü’l-Vücûd Azze ve Celle Hazretlerinin ILİM sıfâtına RÂCÎ olub, zâtında, sıfâtında ve esmâsında teğayyür (değişme) muhâldir. Mahlûkâta âid olan cevher ve a’raz olma hâli değişikliğe ma’rûz olub, Hâlık Teâlâ bunlardan münezzehdir. 15 asırlık ehl-i SÜNNET ve’l-CEMAAT i’tikâdı budur, ulemâmızın tamâmı da bunda icmâ’ etmişdir. Kaderin değişmesi demek, yeniden yazılması demekdir. Yeniden yazılması ise, NEÛZÜBİLLÂH onu, Hakk Teâlâ’nın beğenmediği veya bilemediği içün yeniden yazması ve yenilemesi gibi ma’nâlara gelir ki, bu iki şık da, SÜBHÂN olan ve noksanlıkdan 24 saatde 540 kere tenzîh etdiğimiz ALLÂHU ZÜLCELÂL Hazretleri içün muhâldir, mümteni’dir, müstahildir. Tâbiînin Güneşi ve en Büyük İMÂMI Ebû Hanîfe Rahmetullâhi Aleyh Efendimiz Hazretlerinin sabah akşam okunması hâlinde Kıyâmet Günü Azabdan kurtulma duâsı olan “Sübhâne’l-ebediyyi’l-ebed, Sübhâne’l-Vâhidi’l-Ehâd…..” tertîbi, bu hususda pek büyük bir İ’TİKÂDÎ TENZÎH şâheseridir… Anınçün: “Kader değişir, HAKK içün muallakdır, mechuldür, mübhemdir” gibi, beyân, iddia ve i’tikadlar,  mutlak sûretde merdûd ve bâtıldır… Bu i’tikadlarda olanlar, ya echel, ya tam sapık, ya muharrif veya serseri ve muvâzenesiz takımlarıdır… Bunları dinliyenlerin de sapıtacakları, îzâhdan vârestedir… Bir müslüman içün her şeyden EVVEL en mühim=EHEM husûs, doğru, sahih ve makbûl bir ÎMÂN=AKÂİD’dir. Püsküllü gibi her dakika KAMALİZMAYA vurub sallansa da, şer’an i’tikâdî bir RÜKÜN, bir kânûn=ZARÛRÂT-I DÎNİYYEDEN bir ESAS bozuk olsa, her amel habt olmuş, her hasene zâyi’, her (ahlâk sevâbı) hebâ olmuş bulunacakdır… KADER noktasındaki küfr ü dâlâl ve SAPITMALAR, mutlaka TECDÎD-İ ÎMÂN VENNİKÂHI ŞART kılar… Kader’i, çocuk oyuncağı gibi ağzının, mugâlâta, mubâlâğa ve palavralarının malzemesi gibi olur olmaz yerde ve kendi NEFSÂNÎ akıl ve mantığı çerçevesinde kullanan ve işletenler, hem dall ve hem mudill kesân-ı süfehâdır. Sûret-i kat’iyyede GAFLET olunmayıb, netîcesi ebedî hüsrân olan böyle bir vartaya düşmekden Hakk AZZE ve CELLE’ye sığınılmalıdır…

    xx
    9) Zât-ı DEVLETLERİ imam lisesi ma’lûmât-ı şer’iyyesi (!) ile,  (1.mart. 2018) tarihinde ise, dünyâ çapında ve pek orijinal bir KADER nazariyesiyle de, cihânın karşısına ş’ol vechile büyük bir “şecaatla” çıkmaktadırlar:
    “196 dünyâ ülkesinin KADERİNİ 5 tane ülke belirleyemez; ve 5 ülkenin her birinin dudakları arasında sıkışmış böyle bir KADERİ artık dünyâ taşıyamaz.”  Fe sübhânallâh.. Lâ havle ve lâ kuvvete illâ billâh.. Ve min’el garâib.. KADER, Allâmü’l-Guyûb olan Allâh  Azze ve Celle’nin  her şeyi kuşatan ezelî ve ebedî ilmi muktezâsı, mahlûkâtının her hâlini gene ezelden bilib, ebede kadar bunu aslâ değişmiyecek şekilde LEVH-İ MAHFUZDA tesbîtidir. BM’deki o adı geçen 5 gâvur devletin de, Allâh Azze gibi, böyle “KADER belirleme” ilâhlığı nereden çıkıyor?!. Kaderin, Allâh Celle tarafından bilinmesi dışında, başka bir kul veya mahlûk tarafından tesbîti veya bilinmesi muhâldir, mümteni’dir, müstahildir… Sonra, “5 ülkenin dudakları arasında sıkışmış KADER” nasıl oluyor?. Allâh Azze ve Celle’nin İLM-İ EZELÎSİNE RÂCÎ olan KADER, 5 gâvur devletin DUDAKLARI ARASINA nasıl SIKIŞMIŞ; ve kim, 2. bir tanrı olarak kaderi oraya sıkıştırabilmişdir!?.  Tam 196 ülke, Kader eğer dudaklar arasına sıkışan bir nesne ise,  o 5 ülke NEDEN:  “Bizim KADERİMİZİ dudaklarınızın arasına sıkıştırıyorsunuz?” dememiş de, dilsiz şeytan olub susmuş?..  Ve Mine’l-GARÂİB ü ECÂİB..  ve KADER, İSLÂMİYET’deki mutlak ve fevkal’âde kıymetine ve mukaddesliğine rağmen, O, onun bunun dudakları, kulakları, parmakları v.s.’si arasına (SIKIŞAN) bir söz, ses veya oyuncak gibi ucuz-basit bir şey mi zannedilmektedir?.  Ve bunu, “Dünyâ, artık bu kaderi taşıyamaz hâle geliyor?” ise, KADER, belli bir zamandan sonra gayr-i menkûller gibi (TAŞINAMAZLAR) listesine de girebilen bir şey midir?. Pek akıl almaz, islâmî îmânın aslâ kabûl edemiyeceği güncelleme felsefesi… Püsküllü Müftünün ba’zı vidyolarında pek  medh ü senâ  etdiği (İmam Liselerinden) mezûn olanların, Haltettin Karamanlis mezheb-i ılmâniyyesi îcâbı olarak (KADERE ÎMÂNLARI) böyle İslâm dışı  birşeyler ise; ve 5 gavur ülkesinin “belirlediği”, onların dudakları arasına sıkışabilen ve îcâbında TAŞINAMAZ hâle bile gelebilen, yani değişebilen… bir nesne ise, böyle bir şeye, “Cenâb-ı Hakk’ın ılmine RÂCÎ’dir; O’nun Kudret, İrâdet ve Tekvîn sıfatlarına da taallûk eder” demek mümkin midir?.  “Kader, kazâ olmadan bilinemez” müteârifesine îmân etmeden, KADER’e îmân edilmiş olamıyacağı îzahdan vârestedir… Aklı başında kim olursa olsun, Şerîatın KADER ÎMÂNINI hiç bir politikacı ve püsküllü, mevcûd politikaların malzemesi yapmak üzere ağzına almamalı, ona, onun dışında keyfiyet ve ma’nâ yüklememeli, onu diline dolamamak ve onunla gevezelik etmemek üzere onun SIRRINA a’zâmî hürmet ve hassâsiyet göstermelidir. Aksi halde büyük vartaya düşmek kaçınılmaz oluyor…

    xx
    10) Târihler (24 Ekim 2020) olunca, kader anlayışı 196 ülkeden sâdece iki ittifâka inerek küçülmüş ve şöylece beyân buyurulmuşdur:
    “Türkiya’nın KADERİ ile AK partinin ve Cumhûr ittifâkının KADERİ âdetâ bütünleşmişdir.”  Hangi politik sivri, (KADER) mevzuunda ağzını açsa, mutlaka hem sapıtıyor ve hem de saptırıyor… Şerîat, bütün edillesi ile, “kazâ olmadan Kader’i bilmek muhaldir” derken, cübbelâsından püsküllüsüne “bilinir” noktasındaki çukura dalıb, kimisi küfür, kimisi dalâlet, kimisi kehânet, kimisi cehâlet püskürtmektedir. Bir mahlûk, TÜRKİYA’nın, AKAP’ın ve cum ittifâkının kaderlerini bilmeli ki (!) bu üçünün kaderleri bütünleşiyor mu, yoksa içden içe tepişiyor ve ilk fırsatda biribirini YOK ETMEK içün fırsat mı kolluyor, yoksa başka neler var, bunları bilebilsin!. Ö. Nasûhî Merhûm gibi nice ulemâ-yı İslâm: “KADER, en mühim mesâil-i kelâmiyyemizdendir.” buyururlarken, politikacı esnâfının bu 6 İMÂN esâsından ve Allâh Azze’nin İLMİNE RÂCÎ olan bu pek mühim MUKADDESİ, böyle zırt pırt  süflî politikanın âlet, edevât ve malzemesi yapması, cidden ürkütücü, lâübâliyâne, egnostik (ulûhiyyet ve rubûbiyyeti umursamaz) bir keyfiyetdir. Kaderi karıştırmadan, “Üç tarafın da hedef ve gâyesi aynıdır” dense, bu neden kâfî görülmüyor da; “Allâh Azzenin EZELÎ İLMİNDE DE BU ÜÇ MAHLÛKUN BÜTÜNLEŞMESİ VARDIR” gibi şeyler fırlatılarak, o ilme ORTAKLIK gibi bir zıvanadan çıkış peşine düşülüyor; ve dîn-i CELÎL-İ İSLÂM’ın temellerine tecâvüze kalkışılıyor?. “Üçünün de kaderi bütünleşmişdir” denilince, hükme mutlaklık mı kazandırılmış olacakdır?. Bu aynı zamanda mukaddesleri istismâr ve onları süflî politikalar içün kullanmak basitliği olmıyacak mıdır?. Bu noktada en TEMEL ÎMAN ŞARTI: KADER KAZÂ olmadan bilinemez müteârifesidir. Bu, bütün politikacı esnâfında görülen korkunç bir alışkanlık ve “politik literatürün” de sanki olmazsa olmazı, ne acı ki, onun, lâzımeden bir oyuncağı hâline getirildi… HOCA kılıklılar da hiçbir şey yokmuş, olmamış gibi ve şeytân-ı AHRAS olarak susuyor, dînimizin böyle tahrîflere uğramasından hiç rahatsız  bile olmuyorlar! Buradaki ana sebeb, cehâlet mi, gaflet mi, ihânet mi, mefsedet mi, tahrîfât mı, tahrîkât mı, tezyîfât mı, ne ise, HAKK’ın ve HALKIN HAKKLARI bâbında HESÂB GÜNÜ elbetde apaçık ortaya çıkacakdır. Zerre kadar hayır ve şerrin ortaya çıkacağı o GÜN!.

    11) xx (26.ocak. 2022) târihine gelince ise, bir başka kader rengi ve anlayışı veya keyfîliği ortaya konuldu!
    “Biz, İstanbul’umuzu KADERİNE terk edemeyiz.” diyerek pek büyük bir ıstırâb ızhâr buyuruldu; ve elemnâk olduklarını, pek sevgili vatandaşları (!) ile bu hissiyât-ı ulviyyelerini (!) pek kardeşçe paylaşmış oldular!… TEDBÎR TAM alındıkdan sonra KADERE RIZA İBÂDETDİR. “Kadere terkedemeyiz” demenin içinde, kader, o kadar kötü bir şeydir ki, “falan ve filan ne olursa o şeyi ona, aslâ terk edemeyiz” ma’nâsı yatmaktadır. Halbuki ve üstelik, iki cihân bir araya gelse, KADER ne ise, ONA, ONDAKİNİ TERKETMEMEK MUHÂLDİR… KADER ne ise, o, MUTLAKA  O LA CAK DIR… Hani “Fosfor bombalarıyla” Gazzelileri imhâ ve itlâf eden, hastane bombalayıb yüzlerce ma’sumu katleden “İsrail cânîlerinin eline Filistini TERK EDEMEYİZ” dense, bu, anlaşılır; ve buna kim eyvallah demez?.. Fakat, Cenâb-ı Hakk AZZE ve CELLE’nin İLİM, İRÂDE, KUDRET VE TEKVÎN SIFATLARINA TAÂLLÛK EDEN KADER VE KAZÂYI KİM TASARRUFUNA ALACAK DA, ONA: “EY, KADER! SANA İSTANBUL’UMUZU TERK ETMEYİZ!” diyebilecekdir?. Kaderi ve sıfâtullâhı inkâr eden Kaderiye, şîa ve bilhassa Mu’tezile (rasyonelizma aşısı yemiş) mezâhibin te’sîrinde kalarak sapacak Ankara “din uydurma mekteblerinin” ürünleri  böyle olacakdı ise, o mektebleri açanların ervâh-ı cümhûriyye ve berzâhiyyeleri de nasıl azab çekiyordur, îmânı olanlar tasavvur ede… EMR-İ Nebevî’yi dinlemeyib kaderi olur olmaz yer ve mevkii ve mevzii dışında kullanmak, bunu da kendi fikirlerinin mutlak doğru imiş gibi gösterilmesinde vesîka diye sallamak, çok çirkin bir mukaddeslere hakâret cürmüdür… Ulemânın “Kaderi ta’mîk etmek memnû’dur” hükmünü tanımıyanlar bile, bu ısyânlarının elbetde bedelini bir gün ödeyeceklerse, kaderi çığırından çıkararak istismâr edenlerin hâli nasıl olur, kıyâs edile…

    12) Daha bitmedi ve ba’dehû 2023 târîh-i efrencîsinde Malazgirt Cihâd-ı Şer’îsinin sene-i devriyesinde de böyyük bir cûş u hurûş içre i’lânâtda bulunarak:
    “Aziz milletimizin KADERİNİ DEĞİŞTİREN, târîhin akışına yeni bir yön veren…..vatandaşlarımızı Malazgirt’e bekliyoruz.”  beyânâtı verildi… Bunu dahî ins ü cin bütün cihân duydu, arz u semâ da hayret ve dehşetden ihtizâza gelib tiril tiril titredi ve YARADAN’a sığındılar… ÇÜNKİ KADERİN DEĞİŞMESİ MUHÂL İDİ… Hulâsa-yı KELÂM: KADER, levh-i mahfuzda yazılıdır ve aslâ değişmez; ve Allâh AZZE ve CELLE’nin EZELÎ ilim, irâde, kudret ve tekvîn sıfalarına MÜTEALLIK bir keyfiyet ve mâhiyet olmakdan BÖYLECE çıkarılmış, insanların beşerî İRÂDESİNA (cüz’î irâdeye) tâbi’ ve onun vücûd verdiği bir keyfiyete sokulmuşdur… Böyle bir i’tikâda İslâmiyyet’de aslâ yer olamaz…

    xx
    13) Cumhûr ittifâkının ikinci büyük şerîki ya’ni ortağı olan MEHEPE fırkasının reis-i umûmîsi ve internetlerde “ermeni” soyu meşhurlarından olduğu kayıtlı bulunan, fakat nice parti başı madamlar ve Türk olmanın mutluluğunu vecizeleyenler gibi TÜRK ve TÜRKÇÜ bilinen  Bay Bağçeli dahî, (10.10.2023) günü yapdığı grup toplantısında, ÜMMETİN LİDERİ Bay Başkan’ın yukarıda (5.) maddede naklatdiğimiz KADER sözünün çok yakın bir kopyasını, askerî bir disiplin ve ülkücü ciddiyyetiyle ve tam da bozkurtça tekrarlıyarak aynen şöyle demişdir: “Türk milletinin KADERİ cumhûr ittifâkıyla aynıdır.”
    xx
    14) Aynı Bay Bağçeli (23.10.2023) târihli gup konuşmasında da KADER bâbında gene kendisini SONSUZ derecede aşan şu ecâib cümleyi cihâna patlatmışdır: “

    Cumhuriyet demek, cumhurun bizatihi kaderine ve geleceğine egemen vasfıyla sahip çıkması demektir.” Demek ki, “piskevit” deyişiyle de çok sevimli hâtıralara imzâ ve mühr-i TÛRÂNÎ atmış olan 2. BAŞBUĞ BAĞÇELİ HÂN, LEVH-İ MAHFUZA ÇIKARAK (!) veya oralara erişib vâsıl olarak; veya, bir takım rûhânî istihbârât gücü ve eşsizliğiyle “Türk milletinin kaderini” okumuş ve cihâna i’lân etmiş bulunuyor!. Cumhûr, doğrudan doğruya LEVH-İ MAHFUZDAKİ o değişmesi MUHÂL olan yazıya, “HÂKİMİYYET BENDEDİR” diyerek SÂHİB olacak, yani o yazıyı kendisi yazacak ve bunun adı da “CUMHÛRİYET DEMEK” olacakmış!!!. Ah, cumhuriyetin (rasyonalist ve ateist) maarif ve felsefesi ah!. KADERİ ne hâle sokdu ki, Allâh Azze ve Celle’nin ILM sıfatına RÂCİ olan kader üzerinden HÂLIK TEÂLÂ’ya ÎMANI da ne karanlık inkâr dehlizlerine savurdu!!!… Zaten kim kaderi ağzına alsa, münkirliğiyle ins ü cinnin AĞZINI bir karış açık bırakmadan rahat edemiyor!..
    CÜBBELÂ denen sakallılığı ve cübbeliliğiyle  KAMALİSTLEŞTİRİLEREK müctehidleştirilen (!) İsmailağa matrûdu adamın dediği ise, çok daha (modern ve internet çağı normlarına ve uzaylı (!) efsânelerine) çok daha uygun!. Pek geveze de olsa, PREVEZE zaferi kazanmış gibi TÂZE-HERZE ne varsa mitralyöz gibi döktürüyor: “Kader, kazâ olmadan, onu, F-16 gibi bir şey daha havadayken kapıb, aşağı inmeden iptâl ediyormuş” ve yerine, gıcır gıcır, yepyeni, sıfır kilometre yeni bir kader îmâl ediliyormuş!… TEVBE YÂ RABBİM, Estağfirullâhe’l-Azîm… Püsküllü ve “Osmanlı Münevveriyim” diye yumrukladığı masalarda mecâl bırakmıyan (fes-cıgara-gravato) teslisli ve târih dedikodularıyla meşhûr müteveffâ Müftü Efendiye göre de: “Sihir ve duâ, KADERİ DEĞİŞTİRİYORMUŞ!”  (Hâşâ)… Bunu daha evvel de yazmışdık… KADER’e îmândaki SAPITMALAR, îmânın diğer 5 şartını da çıkmaza sokuyor… Anınçün Allâh Sevgilisi Aleyhisselâm Efendimiz (bervechi âtî) 27. maddede zikredilecek Hadîs-i Şerîf ile, bu mevzu’da “münâzaa eden kavimlerin HELÂK olduğunu” beyân buyurmuşlardır. Püsküllü gibi “Bu kader mevzuunda ben çok uğraşdım” diyenler, emre muhâlefetle hem (helâke gidiş) kapısını açmışlar; hem de,  Muvazzah İlm-i Kelâm’da sarâhaten beyân buyurulduğu gibi bu mes’elenin künh ve hakîkatına aslâ erilemiyeceği ve müslümanlara bu YASAK olduğu içün ona varamamışlardır… Püsküllünün, her vidyo veya konuşmasında sık sık: “Kader Perspektifinden bakmak, Murâd-ı ilâhî şudur, zat ve sıfat tecellîleri, 3000 esmâ vardır, kader bilinmez ammâ işâretler, emâreler, gidişat-gelişat ile SEZİLİR, v.s.” demek gibi  indî, i’tibârî, gayr-i ilmî ve pek mütenâkız ve yanlış, söz ve hezeyânları, mevcûd ruh ve akıl  muvâzenesinin raydan çıkışının da bir isbât ve tezâhürüdür… KADER hakkında ne kadar bilib, ne kadar îmân edileceği, eslâfımızın akâid, tefsîr, hadis, hatta fıkıh müdevvenâtı  ile de, bilmünâsebe pek hassâs ve müstakîm olarak ortaya konulmuşdur. Bunu, her müslümanım diyenin, Mu’tezile (kaderiye), cebriye, şia ve sâir mezâhib küfür ve bid’atlarından; felsefî, politik ve keyfî bataklıklardan kurtulmuş şekli ile kabûllenmesi şartdır.  Bu mîzân ve miktâr içinde ele alınmaması ve işin çığırından çıkarılması hâlinde, adı geçen heriflerin düşdüğü varta ve helâke yuvarlanacakları îzahdan vârestedir…
    Ulemâ-yı Osmâniyye ÂLEM-İ BERZÂHA GÖÇÜNCE, meydân-ı İFTÂ ve ulûm-ı şer’iyyemiz, bu kabil kerâmeti kendinden menkûl nevzuhurlara kaldı. Püsküllü, “Tahrîf Hareketleri” diye kütük gibi kitablar yazsa da, kendisi her vidyosunda birkaç îmân eriten çukura düşüb, saf ve gârîbân gençleri,  (TAHRÎF) içine çekerek, uyuşturmuş ve saptırmışdır… Bu tahriflerin neler olduğuna nasîb ise ve yeri geldikçe temâs edeceğiz…
     KADER meczuunda daha nice sapıtmalar vardır ki, bu noktadaki misâl ve beyanlar daha da çoğaltılabilir… Bizim vazifemiz, ESLÂFIMIZ ehl-i sünnet Osmanlı ULEMÂSININ, muhalled eserleriyle ortaya koyduğu Hanefî-Mâtürîdi hattını kat’iyyen muhâfaza etmekdir. Aksi hâlde, her geçen gün sulandırılan aziz dînimize en büyük HIZMETDEN mahrûm kalmış oluruz; bu da, pek büyük bir mes’ûliyyeti mu’cib bulunacakdır… 

20. xxHer konuşmasında “Murâd-ı ilâhî ve kader perspektifinden bakmayı” diline pelesenk eden ve “Osmanlı münevveri oduğunu” gerine gerine atıb tutan, savurub sallayan, çok nezîh ve müeddeb (!) olduğu içün de “Abdülhamîd gece kalksa teyyemmüm eder KENEFE öyle giderdi.. ulan hayvanoğlu hayvan…” v.s. gibi lâflarıyla bunu pek güzel (!) isbatlıyan, târihçi ve müteveffâ o müctehidimiz (!), KADER mevzuunda “Ben Kader mevzuunda çok UĞRAŞDIM” diyerek, en uğraşılmaması Peygamber ALEYHİSSELÂM EFENDİMİZ HAZRETLERİNİN EMRİ OLAN bir mes’elede (emre muhâlefetle çok UĞRAŞAN); ve binnetîce, kafasını pek kurcalamış hatta muvâzene hatlarında bir hayli kısa devrelere, sigorta atdırmalara bile sebeb olmuşdu!.. Hatta Ruh ve Sinir Hastalıkları Profesörü müteveffâ Ayhan Songar’ın hastası olarak, yaşadığı hâtıralarını anlatırken, bunları bizzat kendisi de apaçık i’tirâf etmektedir!… Üstelik Elmalılı Müfessir Muhammed Hamdi Efendi Merhûm’un tefsirini daha lise talebesi iken TENKÎD etdiğini korkunç bir cür’etle söylemiş; ve Mehmed Vehbi Efendi Merhûmun Tefsirini de aynı şekilde tenkîd edib, vidyolarıyla dünyâya neşretmekden sıkılmamışdır… Bütün bunların,  câhil cesur olur noktasından hareketle ve  ŞECAAT  da arzederek (!)  ulemâ ile boy ölçüşmek hadsizliğinde bulunarak savrulduğu îzâhdan vârestedir!. 
21. En son sıra, Şeyhülislâm Merhûm Mustafa Sabri Efendi’ye gelmişdir… O ki, İslâm muârızı küffâra karşı KADER mevzuunda nice kitab ve makâleler yazmış; ve Mısır-ŞAM ehl-i SÜNNET ulemâsı nezdinde (Akâidde İMAM kabûl edilmiş) bir allâmedir… 45-50 yıl evvel Şam ve Haleb havâlîsine yapdığımız seyyahatlerde, tanışdığımız nice âlimden, bunları bizzat duyarak müşâhede etmişizdir. Adı geçen târihçinin, Şeyhülislâm Merhûm’un “Dîni Müceddidler” nâmındaki pek kıymetli kitâbını, pek çok hata ve hatta tahrîfât ile ve i’tinâ edilmeden başdan savarcasına kısmen sâdeleştirdiği ve cümle düşüklüklerine bulayarak basdığı da bir vâkıadır. Bu kitabın 1969 lâtinize tab’ının 101 ve 163. sahifeleri arasında Merhûm Şeyhülislâm Hazretleri,  62 sahîfe yazarak “Kazâ-KADER ve tevekkül” i’tikâdına saldıran Haşim Nahid gibi adamlara cevâb vermekde; ve onların, İslâmiyyet’in bu îmân esaslarını yanlış anlayıb, yanlış aktararak veya iftirâ atarak DÎNE hücumlarını akıl ve nakil üzerinden ustaca püskürtmektedir. Kader, kazâ ve tevekkül mes’eleleri, Avrupalılaşma irtidâd ve sapıtmasının ileri dozda başladığı Tanzîmât mürtedleşmesinden i’tibâren redd ve inkâra, esasları dışında ele alınarak bunların üzerinden İslâmiyyet’e hücûma başlanılmışdır. Bilhassa 100 yıllık cumhûriyet devrinde,  iş, iyice çığırından çıkarılmışdır. Şeyhülislâm Merhûm zamanında yaşamış İslâm muârızı Haşim Nahîd’in şu satırlarını,  Merhûm’un, Sebil neşriyâtın lâtin hurûfâtıyla tab’ etdirdiği kitâbının 101’nci, Osmanlıcasının 95’inci sahîfesinden okuyalım: “Kazâ ve kadere karşı boynu bükük ve kendinin mutlak bir acz içinde olduğuna inanan halk, fazilet kadar, en müessir his olan bir korku altında asırlarca yaşadıklarındandır ki, orta çağda kırbaç altında titreyen esirler gibi itaatli, alçak, riyâkar ve yalancı oldular.”    Haçlı Avrupa adına İslâmiyyet’i aşağılamalar, daha ittihadçı hâinler zamanında bile bu kadar korkunçmuş!… Cumhuriyet devrimleri ile bu, evc-i bâlâsına fırlamışdır. ..
22. xMerhûm Şeyhülislâm bu ibâreyi yazanların şunu demek istediklerini şöyle ifâde buyuruyor: “Kazâ, kader ve tevekkül mes’eleleri, Müslamanların azîm ve irâdelerini mahvederek, kendi çalışmalarına ve varlıklarına ehemmiyet vermemek âdetiyle, istibdatlara ve her türlü MESKENET ve ALÇAKLIĞA KATLANMAK HİSSİNİ meydâna getirmişdir….. İslâm’ın esâslarında, medenî ve ahlâkî meziyet ve kıymetlerden hiçbirinin mevcûd olmadığı ve onun, her türlü kötülüklerle birleşebileceği, bu sebeble de o, hem tembelliğe ve hem de ahlâksızlığa sebeb olmuşdur.” Merhûm, Avrupa’nın içdeki kafa ve kuyruklarının İslâm’a ve onun kazâ, kader ve tevekkül esaslarına  bu kadar düşman gözüyle bakdığını ifâde buyurmuşdur. Bizim de asıl yapmak istediğimiz, TÜRKİYA maarifine işte bu ucûbe görüşlerin hâkim olarak, mekteb denen tezgâhlardan çıkan politikacıların, matbuat ve medya işçilerinin, tarihçi, ilâhiyatçı, DİB’çi, aydın, bilmem ne geçinenlerin de, bu korkunç cereyanlardan paylarına düşenleri alarak, KADER mes’elesinde abuk sabuk konuşduklarını ruznâmeye taşımak ve müslümanları uyarmakdır… Kafaları, kader mevzuunda, selefe i’timadla onların yolunda olmak yerine, reformcu İslâm muârızlarının halt ve halitalarına ve felsefî bulantılarına inananların tanınması fevkal’âde mühimdir. Ne kadar dikkat edilse azdır ki, son asırdaki ulemâmızın eserleri dışına çıkarak, selef i’tikâd ve anlayışından sapan ve  esrârını aslâ anlıyamıyacakları kaderi, bilinmesi lâzım olan miktâr ve hakîkatının dışına taşıyarak, onu tanınmaz hâllere sokanlar, ebedî VEBÂL altındadır. Muvazzah İlm-i Kelâm‘ın yazdığı gibi, “KAZÂ VE KADER MES’ELESİ, EN MÜHİM MESÂİL-İ KELÂMİYYEDENDİR”  noktasında ortaya çıkan bu fitne, fesâd ve tahrîfât aslâ küçümsenemez… Zîrâ bunun ALLÂH AZZE ve CELLE’ye îmâna TAALLÛKU bedâhaten ortadadır…
23.     xKADER hakkında  bu kitabında  karşı “Olmaz böyle şey, bu da Şeyhülislâm mı” gibi elfâz-ı kabîha irtikâb ederek, MERHÛM’u techîl ve tahkîr etmişdir… Böylece Merhûmun rûhunu da inciterek, GIYBET suçu işlemiş ve bütün bunları Hesâb gününe bırakmışdı. Müteâkıb satırlarımızla bunlara, NASİBSE daha vazıh ve kendi ifâdeleri üzerinden tahlîl ve tavzîh arzedeceğiz.. Maal’esef, cumhûrî kamalist ideoloji, haçlı kıymet hükümleri ile 100 senedir memleket maarifini esîr almışdır. Bunun cümleden olarak da Müfessir Merhûm Muhammed Vehbî Efendi “Akâid-i Hayriye Tercemesi” nâmındaki eserinde şöyle buyurmuşdur. “AVRUPALILARIN ZANNETDİKLERİ GİBİ KADERE ÎMÂN MÜSLÜMANLARI ATÂLETE (tembellik ve boş durmaya, çalışmamaya) SEVK ETMEZ. Bil’akis KADERİNE karşı sa’y ve gayrete sevk eder.” ( 1340-1343, s.138) Haçlı Avrupa İslâm düşmanlığını bu kabil iftirâlarla 15 asırdır devâm etdirmektedir. Kamalist ideoloji de Batıya tapdığı içün, 100 senedir bu iftirâları maarifinin temeli yapmış ve gençleri bu İslâm aleyhdarlığı istikâmetinde yetiştirmeyi, ateizmasının TEMELİ yapmışdır… AKÂİD ilminden nasîbini almıyan cumhuriyet nesilleri, binlerce esef ki, KADER mes’elesinde determinist, pozitivist, rasyonalist ve doğuda da MU’TEZİLE kafasıyla kadere bakarak, bunların halitası karmakarışık bir anlayış ve i’tikâda sapmış, Allâh Azze ve Celleye îmâna taallûk eden KADER mes’elesinde raydan çıkmışlardır. Bu tehlikeyi fark edib ilk karşı çıkan Merhûm Şeyhülislâm Mustafa Sabri Efendi olmuş ve KADERİ saptırmak istiyenlere karşı kitab ve makâleler yazarak mücâhede etmişdir. Geçmiş asırda yaşamış SELEFİMİZ (Gümüşhânevî Ahmed Zıyâüddîn, Mustafa Sabri, Muhammed Hamdi, Muhammed Vehbi, Muhammed Âtıf, Ali Haydar, Ahmed Hamdi ve Ömer Nasûhî) ve benzeri zevât-ı Kirâm’ın cümlesi de, bervechi âtî temâs edeceğimiz KADER mevzu’larında EHL-İ SÜNNET istikâmetinden ayrılmayıb, ne kadar lâzımsa o kadarını eserlerine dercetmiş ve emr-i PEYGAMBERÎ (Aleyhisselam)a inkıyadla, mes’eleyi ayağa düşürmeden, cıvıtmadan, indî atıb savurmalara aslâ müsâade etmeden ve  CİDDİYYETİNİ muhâfaza ederek bizlere NAKLETMİŞLERDİR…

24. Bu kabil kader ile alâkalı mezâhib çoksa da, Türk resmî ideolojisi “İslâm’da Rasyonel Mezheb” dedikleri (akliyyûn-entel-dantel-Kur’âniyyûn-ilâhiyatçı-diplomacı-politikacı-külâhlı-püsküllü- cübbeli-kaftanlı ve kamaliyyûn) v.s. gürûhunun havalı zihniyetini yani  Mu’tezile fırka-yı dâllesini kullanmalılardı! İslâm’dan (ehl-i Sünnet İslâm’ından) kurtulub, laikliğe sıçramak içün,  aklı, vahyin önüne ve üstüne çıkaran mu’tezile çizgisi, en elverişli atlama taşı olabilirdi… Üstelik bu mezheb, ehl-i sünnetin çok tehlikeli bulduğu ve ürkdüğü bir tarikdi!. “Gökden indiği sanılan Kitabların dogmaları” artık geçmezdi; ve “İlhamlar da gökden ve GÂİBDEN alınmamalıydı!” Devrimlerin ilâhları bu çizgidelerdi, bu çizgi (nass hükmünde bir başka dogma idi…) Halbuki KUR’AN-I KADÎM, GAYBA ÎMÂNI en başa oturtmuşdu. “Gökden indiği sanılan Kitâb” dedikleri Kur’ân-ı Kerîm, ateistlerin sandığı gibi gökden inen metaor taşı benzeri bir şey değil, VAHY yolu ile Allâh Sevgilisi Aleyhisselâm’a nâzil olmuşdu…

25. xTürk kamalizması, (19. asır Haçlı Avrupa) pozitivizmine, materyalizm, sosyalizm ve determinizmine yanaşmayı, ateizma devrimlerine daha uygun bulmuşdur… İslâm’dan tamâmen çıkılamıyacağını görünce, Ankara oligarşisi, asrın pozitivizma- ateizma modasına (mu’tezile) ile ayak uydurmayı, dinden kurtuluşda ehven-i şerreyn gördüler! DİB’i de 1924’de bu iş içün kurdular. Kader ve GAYBA îmân, ateizmada olmadığı ve bu i’tikâd onların kalb ritmuslarını bozduğu içün, bunların zaman içinde îmân ve zihinlerden atılması lâzımdı… İnsanların nefes alışına kadar her anlarının KADER adı altında Allâh Azze ve Celle’nin İLMİ, İRÂDESİ ve KUDRETİ ile kuşatılmış oluşu, ataizmanın “halk hâkimiyyeti adı altında kulun kula kulluğuna mutlak ma’nâda mâni’ oluyordu!.” Kadere îmânı şart koşan da “GÂİBDEN” gelenler ve GAYBA îmân idi… Allâh Azze ve Celle’nin KİTÂBI ise, Fâtiha-i Şerîf’den hemen sonra Bakara âyetleriyle insanları üç sınıfa ayırıyor; ve mü’minleri 4, kâfirleri 2 ve münâfıkları 13 âyetle TAVSİF edib vasıflarını sayıyor ve CİHÂNA duyuruyordu… Bakara’nın 3. âyeti, MÜ’MİNLERİN EN BAŞ VASFININ GAYBA ÎMAN OLDUĞUNU APAÇIK NAZARA VERİYORDU… VE, müşâhedeye, gözün, kulağın, havass-ı hamsenin haber verdiği şeylere değil; edille-i erbaa ile öne konulan ve dördü de, ilâhiyatçı deist, determinist ve reformist nicelerinin inanmadığı GAYBA îmânı, mü’min olmanın pek büyük ve olmazsa olmaz ŞARTI olarak istiyordu… Bu ise, Batı pozitivizma ve determinizmasıyla ters düşüyordu!. Kader’e imanı yok saydığı içün ehl-i sünnet ulemâsının (kaderiyye) de dediği, mu’tezilenin selefi, yabana atılmamalı, onunla bu müşterek nokta kullanılmalıydı. Onun çün, Cumhûriyet ve ateist devrimler Türkiya’sı, “din mektebleri” diye açdığı imam liseleri, enstitü ve ilâhiyat gibi tezgâhlara, mu’tezile kafasını heykelleştirib dikmeyi kendine usûl bildi!. Bunu, kendini müslüman görenler hâlâ akletmez, adı geçen yerleri, (kader ve gayba îmân) içinde bilirler… “Protestan İslâm, hoşgörü-diyalog” deyişlerin altında, “Aydın din adamı ve madamı” gibi uydurmaların derûnunda da, böyle fitne ve iblislikler yatar da, bunları, bu ümmet bakiyesinin görecek hâlide kalmamışdır!… Püsküllü cum müctehidinden RAİZ Beyfendiye kadar nicelerinin, (KADER) mes’elesini, acebâ sık sık dile getiriyor olmaları nedendir?. Bunu ele almıya değer!. Meydana getirmek fi’lini unutdurub, “Yaratmak” kelimesinin yaygınlaştırılmasının altında da neler yatıyor? “Kul fi’lini kendi YARATIR” diyen mu’tezile ile, bir karâbeti (!) ve bir soy birliği var mı?. Akla tapan ataizmanın, “rasyonel mekteb” dedikleri mu’tezileyi de, tanımak babında aşağılarda biraz ele alacağız, inşaÂllâh…

26. xxKADER mes’elesi orda burda rasgele ağıza alınmaz, o, aslâ politikacı veya çocuk oyuncağı da değildir. KADER İslâmiyyet’e âid teme ve en mühim mes’ele-yi kelâmiyyeden olmasaydı bu noktada hiç durmazdık. Kaderi TAHRÎF varsa bu, doğrudan doğruya Allâh Azze ve Celle’ye îmânı ve İslâm’ı TAHRÎF’e girer… Bu takdirde de her müslümana müdâfaa hakkı ve vazîfesi düşer ki, bu da en büyük FARZLARDANDIR. Bu o kadar hassâs bir mes’eledir ki, ona ne kadar ve nasıl  îmân etmemiz şartsa, o kadar ve o şekilde îmân edilir, Püsküllü müctehid gibi vidyolarla ve üzerine basa basa hem de 2 kere: “Ben de bu kader bahsinde çok uğraştım bu kader bahsiyle çok uğraştım.” demek, Allâh Azze muhâfaza buyursun sokakcayla “kafayı yedirir, kafayı üşütdürür, kelleyi sıyırtdırır!” Vâkıa da böyledir ve pekçok politikacı, püsküllü veya şapkalı müctehid (!) filozof, düşünür, dürünür, düzülür ve çözünür, zıvanadan çıkıb, tenâkuzlar cehennemini boylamış ve helâk oluşlardır.
27. KADERE îmânı vaz’eden ve tebliğini yapan bunu bildiği içün, gene rahmet ve merhametleri, raûf ve rahîm oluşları sebebiyle Ebû Hureyre Radıyallâhu ANH Efendimizin dili ve nakli ile, Allâh Sevgilisi Aleyhisselâm’dan şöyle naklederler: “Biz KADER mes’elesi hakkında münâzaa etmekde iken, Fahr-i Âlem Sallâllâhu Teâlâ Aleyhi ve Sellem Hazretleri yanımıza geldi. Vech-i şerîfinde humret (Mübârek ve şerefli nâsiyelerinde kızarma) âsârı zâhir olacak derecede ĞADAB âsârı ile buyurdu ki: “SİZ, BUNUNLA MI ME’MURSUNUZ?. YOKSA BEN BUNUN İÇÜN MÜ SİZE İRSÂL OLUNDUM? SİZDEN EVVELKİLER BU MES’ELEDE MÜNÂZAA ETDİKLERİ ZAMAN  H E L Â K  OLDULAR, SAKIN SAKIN BU MES’ELEDE MÜNÂZAA ETMEYİNİZ…” (Muvazzah İlm-i Kelâm, 3. tab’, 1959, s. 224)
28. “Dîni güncelleme” nazariyesinin (teorisinin, doktrininin veya teo-zofisinin) bânîsi de diyebileceğimiz İmam Lisesi me’zûnu ve Avşar kızı meşhûr ve ma’lûm madamla yapdığı muhâverede “dört dörtlük laikim” buyuran ümmetin lider-i nâdîdesi Raiz Beyfendi, belki kader’e îmânı da güncellemeyi plânlamış; ve bunu, BM kürsi-i kürevîsinden cihâna i’lân u tebliğ eylemiş olmayı da tasarımsallamış olabilir… Nasıl olsa bu “güncelleme” kapısı ictihâd kapısı olarak ve üstâd-ı a’zam Karamanlis makûlesi nevzuhûrlarımız tarafından da ardına kadar gece gündüz açıldı ve hiçbir hırsızın içeriye giremiyeceği kadar da, vasat, (emniyet zırhı) ile zırhlanıb mıhlandı!.. Ortalık, Ömer Radıyallâhu Anh zamân-ı seâdetine dönüverdi!!!. Her gün Türkiyâ çapında düzinelerce cinâyât ü câhiliyye hortlatılır olsa da, bunlar (alt yapı-üst yapı) imârâtı yanında bir hiç kalır, siha-miha-tekno-feto-nato gibi ana (çağdaşlık, kamalizma ve küreselleşme) atılım ve tapılımları yanında mukâyeseye bile değmez!.. Netîceten, artık “güncelleme teo-zofisinden”, bir köy imamına kadar herkes, harîm-i ismete vizesiz giriş-çıkış yapabilir! Bundan sonra bakalım daha ne güncellemeler=ictihadlar, aslında (teşehhîler) göreceğiz! Kıyâmet alâmetleri diye bu noktaya dikkat atfedersek, daha pek çok (İslâm dışılıkların İslâm diye ehâliye yedirildiği) 100 yılın, bundan sonra çok daha hızla ilerleyib, ortaya “ortodox veya protestan İslâm” dedikleri “yapay et” misâli bir religionun ihtirâ’ edileceği (uydurulacağı) îzâhdan vârestedir… Üstelik böyyük osmanlı müctehid-i müverihîninden, püskülü sağda ve gravatosu solda zât-ı ekber-i cumhuriyye bulunan müteveffâ zât, “Ilımlı bir İslâm ve ılımlı bir hılâfet, nasıl olursa olsun gelsin de biz onu düzeltiriz!” yollu beyanlarda da bulunarak, “Güdümlü ve gırtlağından zincirli” uyduruk ve müslümanları (kabuklu kölesi) yapacak bir “hılâfet müsveddesine” bile müştâk bulunuyor!  Püskülü sağda müctehid, böylece, “ümmetin lideri” olan içün: “Bir milyar oyum olsa Tayyib’e veririm” diyerek, Beyfendinin önünü ve yolunu açmışdır!. Aman ne mazhariyyet… 

Fakat İslâmiyyet’in SON ŞERÎATINDA KADER’e ÎMÂN, çocuk oyuncağı olmanın nâmütenâhî uzağında, ALLÂH AZZE ve CELLE’nin İLM sıfatına râcîdir dedik… Hakk Teâlâ’nın bütün sıfatlarında ise değişiklik düşünülemez, O, a’razdan münezzehdir; O’nun içün bunlar, mümteni’dir, muhâldir, müstahildir… Binâenalâzâlik, KADER mes’elesine edille-i erbaamızdaki şekli ve keyfiyeti ile ÎMÂN edilmezse, sıkıntısı, EBEDÎ BEDEL ödemeye kadar gider… Çünki işin içine “Allâh Azze ve Celle’ye îmân” giriyor… Hafazanâllâh…

20. Bugün, hangi Demputratik laik politikacı KADER mevzuunda ağzını çeyrek açsa, KADERİ, Şerîatın bir temeli ve ıstılâhı olmasına rağmen, onu, kendi nefsine, şeytanına ve vasata göre kullanmakda; ve mâhiyyet ve esrârını aklının alması MUHÂL olan KADERE, keyfine göre pek münâsebetsiz ma’nâlar yüklemektedir. Bütün bunlar ise, kamalist sistemin 1947-ABD-Fulbrayt komisyonunun esîri-kölesi olan pozitivist TÜRKİYA maarifinin, zehirlemeleri cümlesinden kabûl edilmelidir. Sistemin o zamandan beri piyasa yapan ve pozitivist temele dayanan mekteb, imam lisesi, İslâm Enstitüsü ve ilâhiyat fakülteleri, KADERİ, bu çarpık ve sapkın temeller üzerinde, yıllardır bozuk-çarpık bir keyfiyet içinde Türkiya’ya bulaştırmışlardır. Bu ucûbelik hâlâ daha, ABD’nin eyâlet felsefesinde yer alanlarda, o nisbetde devâm etmektedir… Yerli ve millî görünmeler ile dîni bir takım ta’birleri gevelemeler ve sathî “ritüellerle” şov yapmalar, bazılarının dilinde “dîn istismârı” olarak yer alsa da, netîceten göz küllemeye ma’tûf politik aldatma ve uyutmalardır! “Tek devlet, tek âile, tek gelecek” gibi TEK GÖZLÜ PİRAMİTDEN süzülen ta’limâtlara, altlardaki eyâlet vâlilerinin nasıl “Emriniz olur” çekdikleri, dünyânın gözleri önünde bir vâkıadır…
21. Yetmişli senelerde Bâyezid Câmi-i Şerîfinin 2. İmâmı, “Sarı İmam” diye ma’rûf Şefpartili bir zâtdı. Orada namaz kılacağımız zaman, hocamız ve Başimam Merhûm Abdurrahmân Efendi Hazretlerinin nöbetini kollardık!. Sarı İmamın oğlu olan Müteveffâ Purrof Hüseyin Atay ise, A. İlâhiyât Fakültesinde KELÂM dersine girerdi. İlk dersde söze “Ben mu’tezileyim” diye başlayıb, “Kerâmete inanmak küfürdür” diye de devâm eder!. O zaman sınıfda talebe, sonra Purof olan Orhan Karmış Bey de, Hafız ve arabça bildiğinden, “Allâh Azze ve Celle’nin Hz. Meryem vâlidemize hurma ağacını silkele emri üzere, ağacı silkelemesi ve hurma mevsimi olmadığı halde ağaçdan hurmaların dökülmesini” anlatan âyet-i kerimesini okur; ve hemen sorar: “Hocam, bu âyete rağmen Kerâmete inanmak mı, kerâmeti inkâr mı küfürdür” der… Mu’teziliyim diyen hem dall hem mudill Bay Purrof bir sınıf dolusu talebe önünde şeyden düşmüşe döner, kıpkırmızı olur, dersâneyi terkeder ve o sene o sınıfa DERSE gelemez!.. Çünki pabuç pahalıdır! Din mektebi açmışlar öyle mi?. Yoksa Şefokrasinin yakıb yıkarak, asıb keserek, vurub kırarak ve İslâmiyyetin kökünü kazıyarak tesviye etdikleri arâzîde, adı gene İslâm olan ve fakat (İslâm dışı bir dîni İSLÂM diyerek) çakış fırıldağını mı döndürüb, millet-i islâmiyye bakiyesini NARKOZLAMAYI ve ona ılık ılık ŞİRK YÜKLEMEYİ mi USÛL ve HEDEF ittihâz eylemişler?. Bu nokta vâzıhan anlaşılmazsa, herşey bir lagalugadan ibâret kalacak; ve “ben müslümanım” diyenler, küresel politikaların sâdece malzemesi, yemi ve hatta mezesi olmıya devâm edeceklerdir!…
22. Mu’tezile fırkası, KADER bahsinde de, kendinden evvelki Kaderiye, Cehmiye v.s. gibi sapkın mezheblerin devâmı olduğundan, AKLI PUTLAŞTIRAN (Frenk felsefesi ta’biriyle rastyonalist) ve İslâm dışı bir fırkadır. Kul, fi’lini yaratırdan hareketle, KADERİ inkâra kadar gitmiş, sıfâtullâh noktasında sapmışlardır. Kelâm-ı Kadîm’in mahlûk olduğunu kabûl etmeyib, mahlûkdur demeyi KÜFÜR kabûl eden başda İMÂM-I A’zam Rahmetullâhi Aleyh Hazretleri olmak üzere bütün müctehid imamların tersine zorbaca ve cebâbire usûlleri ile gitmişler; hatta Ahmed İbni Hanbel Rahmetullahi Aleyh Hazretlerini “Kur’an, kadîm değil, MAHLÛKDUR” diyeceksin diye, boynuna ip takarak Bağdad sokaklarında dolaştırmak felâket, fezâhat, denâet ve şenâetini gâvurca irtikâb etmişlerdir… Böylece, rasyonel putperestlik derecesindeki rezâletlere imzâ atmışlardır. Ehl-i Sünnet akîdesine yüzde yüz ters, daha 20-25 kadar ana sapkınlıkları da vardır ki, mevzuumuz bunlar değildir. Bugün İran ŞÎASININ, (Zerdüştlük) akıtan SEBE kafasının fitne ve takiyyeleriyle yüklü DÎNİ de, aslâ İslâmiyyet değildir. Mütekaddimîni ile değilse de, müteahhırîni yani bugünküleriyle mu’tezile te’sîrinde kalarak, KADERİ inkârla, onun yerine îmân şartı olarak TAKİYYEYİ oturtmuş ve çakmışlardır! 6 îman şartlarının 6’sı da Ehl-i sünnet i’tikâdına tam ma’nâsıyla tersdir. Millî Görüş felsefî doktrininin lider-i mu’cidi ve uydurucusu müteveffâ Erbakan’ın, “dünyâyı kurtaracak îrânî mücâhid mollaları” da, bu mut’acı kadın satış patronlarıdır…
23. İşte Türkiya’da bu kabil sapkın mezheb militanları, resmî kamalist, pozitivist ve ateist sistem tarafından “Din mektebi” denilen yerlere yerleştirilmek sûretiyle, KADER mes’elesi, VAHYÎ mecra’ ve menşeinden çekib koparılmış, her nefsin hesâbına uygun bir ma’nâ eline verilerek, İslam AKÂİDİNDEKİ Allâh Azze’nin İLİM, İRÂDE ve KUDRET sıfatlarına taallûk eden mutlak hakîkâtı, oyuncak hâline getirilmişdir… Kaderin ma’nâsını saptırmakla, onu inkâr etmek arasında fark da olamaz. Kendilerine münkir-i KADER dedirtmek istemiyen uyanıklar, kadere yükledikleri sapkın ma’nâyı, “nasıl olsa âvâm-ı nâsdan kimse bilib anlamaz” diyerek, ONU, ağızlarına sık sık alıb gevelemeyi, bir politika malzemesi hâline de getirmişlerdir!. Böylece, abdestsiz namaz kılmak kabilinden, asıl ma’nâsından uzaklaştırılmış bir KADER lâfzı ile de, 6 îmân şartından birini, kendi politik ticâretlerine âlet etmektedirler… Aynı uyanıklığı püsküllü demputrasi müctehidi (!) de pek sık yapar, “Kader perspektifinden bakarsak..” diye masaları yumruklayarak zangır zangır titretirdi!.
24. KADER, kendisine îmân, zârûrât-ı DİNİYYEMİZDEN (İslâm’ın olmazsa olmazı 6 ana îmân esasından) biri olarak vardır… Ona şeksiz ve şübhesiz îmânı olmıyanın, Allâh Azze ve Celle’ye ve topyekûn İslâmiyyet’e ÎMÂN ile alâkası olamaz. Sâbık DİB reislerinden Ömer Nasûhi Merhûm şöyle yazıyor: “Kazâ ve kader mes’elesi, en mühim mesâil-i kelâmiyyedendir. (DİKKAT: Mühim değil, en mühim.) Bu mes’ele gerek din sâhibleri arasında ve gerek muhtelif felsefî meslekler erbâbı arasında ötedenberi bir çok münâkaşâta sebebiyyet vermişdir. Bu mes’elenin KÜNH ve MAHİYYETİNİ BİHAKKIN ANLAMAK, BEŞERİYYETİN DÂİRE-İ İKTİDÂRINDAN HÂRİCDİR. BU HİKMETE MEBNÎDİR Kİ, KAZÂ VE KADERE ÎMÂN ETMEKLE BERÂBER, BU MES’ELEYİ UZUN UZADIYA TA’MÎK ETMEKDEN (derinliğine varacak kadar kurcalamakdan) ESRÂR-I KADERİ (kaderin sılarını) KEŞFE ÇALIŞMAKDAN MEMNÛ’DURLAR.” (Muvazzah İlm-i Kelâm, 3.Tab’, 1959, s. 224)
25. Tayyib Bey âşığı, Püsküllü ve târihçi müctehid (!) ise, bakınız, nasıl hiçbir hadd ü hudûd ve YASAK TANIMADAN, KENDİSİNİ, Akâidde imam olan Şeyhülislâm ve Büyük mücâhid ve Allâme Mustafa Sabri Efendi Merhûmun üstünde görüyor?. Ve üstelik de “Öyle şey olur mu, Şeyhülislâm mı bunu diyen?” diyerek, MERHÛMU aşağılayıb techîl, tahkîr ve tezyîf ediyor… İşte edeb, terbiye ve îmân ile ahlâk derecesi:

 “Ben de bu kader bahsinde çok uğraştım bu kader bahsiyle çok uğraştım.” (link aşağıda)

Şerîat’ın: “Ta’mîk etmekden, esrâr-ı kaderi keşfe çalışmakdan MEMNÛ’SUN” emri apaçık ortada iken, (YASAKLAYICI HADÎS de ileride gelecek) püsküllü ve târihçi cumhûriyet  müctehidi (!) ise, üstüne basa basa ve şecaat arzetme havalarına da gire çıka ve câhil cesur olur fehvâsınca da, üstelik 2 kere tekrar ederek: “BEN BU KADER BAHSİNDE ÇOK UĞRAŞDIM” deyiş bâtıllarını savuruyor! MEMNÛ’ olanla çok uğraşdığı içün de, çırpındıkça batmış, batdıkça da çırpınmış ve çarpılarak “Kader perspertifinden bakarsak” der hallere ve perişanlıklara düşer hâllere DÛÇÂR olmuş; yüzme bilmeden ummâna atlayıb boğulub gitmişdir… Aklî, îmânî ve ahlâkî muvâzeneyi kaybetmenin işte asıl ana sebebi “UĞRAŞMAYIN EMRİNİ HİÇE SAYARAK UĞRAŞMAK”  olmuşdur…

26. Çok ve hele irticâlen ve hiçbir kitâb, âlim ve disipline bağlanmadan saatlerce (din-politika-târih) KARMASI konuşma hastalığı, aslâ bir meziyet değildir, tam tersine, tenâkuzlar, keyfîlikler, hatâyâ ve dalâletin ana sebebidir. Bu riâyetsizlik sebebi iledir ki, bütün konuşmalar düzinelerce TENÂKUZ, abartı, kabartı ve aşırı mübâlâğalar, i’tidâlsizlik, vekârsızlık ve mahalle kahvesi ağzı  taşımakdan bir türlü uzak kalamamışdır. Ancak, Hakk, hakîkat ve doğruyu, islâmî edeb ve vekarla, kabadayı havasından uzak olarak anlatmak, İslâm’ca mu’teber ve müstahsen olandır!. Hele bâtıl bir takım saplantıları doğru kabul etdirmek içün, onları bir takım doğruların içinde takdîm etmek; (-Siyâseten katli ma’sumlara da teşmîl etmek gibi-) Mukaddes ve Muazzez Şerîatı TAHRÎF fazîhasını irtikâb olur… “Siyâseten katli ilk tatbik eden Peygamberdir” deyib, siyâseten katlin içine hiç suçu olmadan katledilenleri de katarak, “Peygamber, siyâseten katli Ka’b İbni Eşref’e tatbîk etdi” denilirse, bu Allâh Sevgilisi Aleyhisselâm Efendimiz Hazretlerine İFTİRÂ olur… Bunun vebâlinden ebediyyen kurtulmak imkânı da olamaz. Zîrâ Fahr-i Kâinât Aleyhisselâm aleyhinde binbir yalan, iftirâ ve putperest tahrikâtına cür’et edib EN BÜYÜK SUÇLARI İRTİKÂB EDEN Ka’b İ. Eşref denen Yahudi Hahamı bu MEL’ÛN-I MELÂÎNE tatbîk edilen cezâ, ma’sûma verilen HAKSIZ katil cezâsı aslâ değildir, bu muhâldir. “Ka’b, katli icâbetdirecek bir suç işlemediği hâlde siyâseten Peygamber tarafından katletdirildi” gibi ma’nâları açık gizli tazammun eden beyânlar, “Peygamber âdil değildi, zâlimdi” gibi (sonsuz kere hâşâ ve kellâ) bir netîceye müncer olur ku, bu, nâmütenâhî vebâl ve mes’ûliyyeti mu’cib bir belâ ve felâkete yol açar…

27. KA’B denen o mel’un, ALLÂH SEVGİLİSİ Aleyhisselâm Efendimiz Hazretlerine karşı işlenen en BÜYÜK SUÇLARI irtikâb etmişdir. Dolayısıyla o mel’una verilen cezâ bin kere haketdiği TA’ZÎREN KATİL CEZÂSIDIR… Bunu, ma’sum insanların en âdî katline de (siyâseten katil) kılıfı geçirmek üzere, “işte Peygamber de Ka’b İ. Eşref’e (siyâseten katil) tatbîk etdi” demek, şer’î adâlet ve hukûk esaslarıyla oynamak ve cihânın aklıyla da alay edib göz küllemek demekdir ki; aynı zamanda bu, Peygamber Aleyhisselâm Efendimiz Hazretlerinin de, ma’sum katletdiğini ileri sürmüş olmayı içine alan cinnetlik bir hâl-i bühtân, denâet ve şenâetdir…

28. Târihde, beşikdeki bebeklerin veya 5-10 yaşındaki çocukların veya bazı vezirlerin ma’sûm olmalarına rağmen “ileride ısyân İHİMÂLİ TAŞIYORLAR” diye katlediliş cinâyetlerini meşrû’ göstermek üzere, bunlarla KA’B mel’ununun katlini aynı keyfiyetde ve “siyaseten katil” maskesi altında aynileştirmek, gerine gerine ve kan kokusu almışcasına “Cellâd! Vur bunun kellesini” gibi lâfları da mes’eleye tuz biber diye serpiştirmek, îmân, vicdân, ahlâk ve akıl kârı değil, cinnetlik bir hâl kabûl edilir… Allâh Azze ve Celle’nin DÎNİ, bu kabil rezâletler ve redâetlerden mutlak ma’nâda münezzeh olub, mutlak merhamet, şefkat, adâlet, hukûk ve hakîkat dînidir. Âdem Aleyhisselâm’dan beri İslâmiyyet’in hiçbir şerîatında, KAVLEN veya Fİ’LEN işlenib tahakkuku isbât edilemiyen bir suç düşünülmemiş, “Berâet-i zimmet asıldır” kâidesi bu mes’eledeki esaslardan biri olmuşdur. “İleride suç işleme İHTİMÂLİ var” gibi mevhûm bir suç ihdâs ederek ve buna istinadla cezâ verilmemişdir. İhtimâller üzerine suç binâ edilecek ve buna cezâ da terettüb edecek olsa, o zaman hiçbir insan şuç işleme İHTİMÂLİ dışında kalamıyacağından, herkesi suçlu kabûl edib cezâya çarptırmak gâyet meşrû’ olmuş olu ki, bunun netîcesini aklı çürüyüb taaffün etmemiş herkes ürpererek tahayyül edebilir… Beşerî ve şetânî sistemlerin i’tibârî ve izâfî hukuklarında bile böyle bir vahâmet ve sakâmet görülmemekde ve buna yer verilmemektedir.

29. Hânedân asabiyyetini temel almanın İslâm’da hiçbir zaman şer’î bir mesnedi yokdur, olamaz. Hulefâ-yı RÂŞİDÎN (Rıdvânullâhi Teâlâ Aleyhim Ecmaîn) Hazerâtının tatbîkatları ortadadır. “İslâm’da hükûmet şekli yokdur, yeterki başa geçen ZÂT şu dört vazîfeyi yerine getirsin” gibi lâfların da kıymeti olamaz.  En şümûllü ve mutlak GÂYE olan Hükûmet şekli HILÂFET olub, bu da zârûrât-ı dîniyyedendir; ve cihâd, namaz, ukûbât, münâkehât, verâset, v.s. gibi, ahkâm-ı Sultâniyye tesmiye edilerek de, edille-i erbaanın dördüyle de kat’iyyen sâbit bir emr-i dîn ve hakîkatdır. Hılâfet-i İslâmiyye, İslâm’ın olmazsa olmazı (zarûrât-ı dîniyyesi)nden en mühim ve dâire-i şümûlü en geniş olanıdır; ve sâir usûl ve fürûa taallûk eden bütün her mes’elenin kemâliyle ve rızâ-yı ilâhîye mutâbık cereyânı, HILÂFET emri yerine getirilmeden aslâ edâ ve îfâ edilemez.  Ancak hılâfete gidiş usûlleri, hulefâ-yı erbaanın biribirinden farklı iş başına getiriliş yollarıdır.  Beşincisi ise, “Hakk-ı Seyf” denilen usûldür ki, bu, asıl olan 4 usûlün tatbik edilememesi, iğtişâş ve asâyişsizliğin çığırından çıkdığı bir zamanda kuvve-i kâhireye sâhib olan zâtın, istikrârı, sulh ü sükûnu ve hakk ve hukûku ipkâ içün kuvvet ve silâh kullanarak ümmeti BAŞSIZ bırakmamak adına tatbik etdiği aslî değil, fer’î ve ârızî bir yoldur. Ancak bu usûlün tatbîkinde de aslâ hukûk çiğnenib zulme gidilemez, suçu sâbit olmadıkça hiç kimseye cezâ verilemez, hele “ileride ısyân etme İHTİMÂLİ VAR” diyerek, püsküllü müctehidin ictihâdı (!) mu’cebince suçu SÂBİT olmıyan kişiler içün de “Cellâd! Vur kellesini” dedirten bir ruh marazına mübtelâ adamlardan, ehl-i hâl ve’l-akde, ümmet içün veliyyülemr (halîfe) nasbedib ona bey’at etmeleri aslâ dü.şünülemez…

30. Püsküllü müctehidin (!) hılâfet kitabında Prof. Hamidullâh (Üstâd N.Fâzıl Merhûm’un baîdullâh dediği herif) gibi oryantalist ve ne idüğü belirsiz adamlardan derlediği uyduruk ve haçlı taklidi hılâfet teşkîli usûllerinin, İslâm ile zerre kadar alâkası olabilir mi?. Adam, bu gülünç maskaralıkları Hılâfet gibi en ciddî bir mes’elede kitâb diye yazmıya bin kere hayâ eder… “Dünyadaki İslâm devletleri (!) bir araya geleceklermiş”  ve  BM genel sekreterinin seçilişi gibi bir usûlle, her 2 seneliğine içlerinden birini münâvebe ile BAŞKAN yapacaklarmış; ve İslâm târihinde hiç görülmiyen bu hılkat garîbesi sekreterial herif, nerenin kralı, nerenin cumbaşısı, nerenin cumbabaşısı, nerenin tâğûtu ve hangi çukurun melikü’l-muazzamı  ise, Halife olmuş olacakmış! Mevcûd 3-5 düzine monarşik, oligarşik, demokratik, teokratik, republiq, laik, şefokratik düvel-i şeytaniyye ya’ni İslâm bakıyesi milletlerin tepesindeki gravatolu ve madamaları kolundaki çağdaş Böyyükbaşlar, 1-2 saatlik ictimâ’da cemîan ıkınıb, nur topu gibi HALÎFE-İ İSLÂM doğuracaklarmış!

31. Böylece, “İslâm dünyâsının  işte başı=halîfesi” diyerek, bu ihtiyâc-ı uhrevîyi, kürevîyi ve dünyevîyi demputratik, laikratik ve republematik normlar üzerinden ve rızâ-yı yehûdiyyet üzre   yerine getirmiş olacaklarmış!. Birbuçuk milyar kendini müslüman zanneden ehâli-i müslimîn ve müslimât da, her 2 senede bir ESSULTÂN Zıllullâh-ı filard Hazretlerine BEY’AT tâzeleyib, dünyâ ve Âhıretini ma’mûr eyliyecek ve bu günleri ihsân eden tanr-ı teâlâya şükranlarını arzedeceklermiş… Yani karikatür halîfe oyuncakları ile Rasûl-i Kibriyâ Aleyhisselâm’ın halîfesi diye, (bin kere tevbe estağfirullâhe’l-azîm…) bir takım soytarılar peydahlanacak ve bunlarla, küreselcilerin gölgesinde Allâh’ın DÎNÎ iyice sulandırılıb, iyice tanınamaz ve demokratikleştirilmiş hâle getirilivermiş de oluverecekmiş!. Zaten püsküllü müctehid “Küreselcilerin Ilımlı bir hılâfet projesine” de çok sıcak bakmakda, arkasından da “Hılâfet nasıl gelirse gelsin, ister ılımlısı gelsin, sonra onun arkasından doğrusu gelir” yollu kehânetlerini de  sıralamaktadır!. Hele mes’eleye bir de “Kader perspektifinden bakarsa”, 2050’de İslâm’ın hakîmiyyetinin mutlaka tahakkuk edeceğini de söylemeden duramaz! Hatta o kadar gâibden haber verişlerinde EMÎN ve kendisini de inandırmışdır ki, “2050’de İslam’ın hâkimiyyetini görmezseniz, gelin MEZARIMI ÇİĞNEYİN!” bile buyurmakda ve gâibden HABER MERKEZİ olarak 1000 mumluk AKAP ampulü gibi keskin zekâ veya kerâmet sinyalleri vermektedir!

32. İslâmiyyet’i yeryüzünden kaldımak istiyen küreselci çeteler, demekki müslümanları o kadar çok sevmekteler ki, onları evvelâ (ılımlı ve fetosal hılâfete), sonra da ondan hakîkî HILÂFETE zıplatmak üzere projeler yapıyor; ve müslümanları, müslümanlardan bin kat daha çok düşünüyorlar! “Kader hakkında çok uğraşdım” deyen adamların kafa tahtası çatlaklarıyla ne kadar uğraşılsa, ne kazanılır bilemiyoruz… Ancak nice desise, gevezelik, cerbeze ve gözboyamalar, ma’lûmât-ı iptidâiyye ve evveliyesi olmıyan saf ve gariban gençlere PEK CÂZİB GELİYOR! “Üstâd” makâm-ı a’lâ ve muallâlarından bir takım hılâf-ı hakîkat ıvır zıvırları şifâ niyetine içiren adamların iç yüzünü bilemeyib, gençlerin, o tiplerin peşlerine takılmaları cidden elem verici…

33. İslâm’da hükûmet, hiçbir kavmin, mahlûkun, soyun, sopun, ırkın, decâcilenin, cebâbirenin, tâğûtun, zorbanın, diktatörün, eşkıyânın, zenginin, beşerî bir sistemin, serseri veya manyağın, deli veya zırdelinin, haçlı kuyruğu olanların veya herhangi bir HÂNEDÂNIN hükûmeti değildir, olamaz… Târihdeki bütün İslâm hükûmetleri ve Kıyâmete kadar teşkîl edilecekler de dâhil, Allâh Azze ve Celle’nin SEVGİLİSİ RASÛl-i Kibriyâsı, Aleyhi Ekmeli’t-tehâyâ Sallâllâhu Aleyhi ve Sellem Efendimiz Hazretlerinin MEDÎNE MERKEZLİ  HÜKÛMET-İ İSLÂMİYYESİNİN SÂDECE ŞU’BELERİDİR… Bu mahrekden dışarı çıkan hükûmetlerin Allâh Rasûlü ile alâkası bulunamaz…

34. Sadede şürû’ edüb, Kader mes’elesine avdet edersek…  

İslâm’da Merhûm Şeyhülislâm Mustafa Sabri Efendi Hazretleri Hakkında dehşet veren edeb ve terbiye dışı ifâdeye devâm edelim, aynen:

“Şeyhülislam Mustafa Sabri’nin bir kader kitabı var, diyor ki:

Hayra ve Hakk’a meyil herkeste vardır ama, engeller vardır. Allah bazı kulunun Engelini kaldırır o gider ulaşır. Bazısının kaldırmaz, o cehennemlik olur.”

Bunları, Şeyhülislâm Hazretlerinin Kitâbından okumadan, kendi anlayışına göre aklında kalanlar ne ve nasıl şeylerse, veya nereden, nasıl uyduruyorsa ki bunlar belli değil, onları kendince naklediyor… İbâre tam ortaya konulmadan akılda kalanlarla onu tahlîl etmek veya ondan hüküm çıkarmak, gayr-i şer’î ve gayr-i aklî ve gayr-i ahlâkî bâtıl ve merdûd bir USÛL ve ÜSLÛBDUR. İlimden biraz behresi olanlar bunu mutlaka teslîm edeceklerdir.

35. Kader mevzuu gibi künh ve keyfiyeti bilinemiyen bir mes’elede, tarihle ve dedikodularla ömrü geçen bir adamın, Şeyhülislâm Merhûm gibi ÖMRÜ Şer’î İLİMLER ve tefekkür içinde geçen dünyâ çapında bir İSLÂM âliminin satırlarını anlamaması son derece tabiidir. Bunu teslîm edecek yerde, püsküllü müctehidin (!) Merhûm Şeyhülislâm’ı aşağılaması, bir RUH MARAZINDAN başka bir şey midir?“Böyle şey olur mu” diyerek, o KOCA Şeyhülislâm’ı techîl etmekle kalmıyor, “bunu diyen şeyhüislâm olamaz” ma’nâsını mutazammın bir tahkîr ve tezyîf de fırlatarak, “Şeyhülislâm mı bunu diyen” zehrini zerkediyor! Buyrun:

“Öyle şey olur mu, Şeyhülislam mı bunu diyen?”

Abdülhamîd Hân’ın musâhibliğini, bir ara sadrazam vekilliği, iki def’a şeyhülislamlık yapmış bulunan, 4 yaşından beri Kur’an-ı Kadîm ile iç içe yaşayan, bütün ömrü ulûm-ı şer’iyye tahsîli, dinsizlerle mücâdele ve mücâhede ve iftâ ile geçen, Şam ve Mısır vilâyetlerine yapdığımız seyyahatlerde pek çok âlimden bizzat duyduğumuza göre AKÂİDDE İMAM olduğu bilinen; ömrü, tahammülfersâ mücâhedât ve yabancı diyârlara hicret ederek nice mahrumiyetlerle geçen bir ŞERÎAT BÜYÜĞÜNE KARŞI kafa tutarcasına: “Ben de ona KARŞI diyorum ki” diye başlıyan edeb, terbiye, îmân ve ahlâk keyfiyeti, BUYRUN:

“Ben de ona karşı diyorum ki, Öteki de der ki hıristiyanın selâse mes’elesinde olduğu gibi benim kabahatim neydi, benim önümden de kaldırsaydın. Sen benim de rabbimsin. Onun önündeki engeli kaldırıyorsun da, benim önümdeki engeli niye kaldırmıyorsun? Bu şikayet Allah’a karşı yerinde olurdu. Böyle bir şey yok, böyle bir şey yok…”

https://youtu.be/1IyVPSjJpx4?si=8uWN6R4QHWjzlctP

36. Bu adam, yıllarca evvel tertîb etdiği bir vidyosunda ise: “BEN ŞEYHÜLİSLÂM MUSTAFA SABRİ’NİN DEVÂMIYIM” diye sıkıyordu!. Ne oldu şimdi?. Ciğere yetişemeyince ciğer pis oldu öyle mi?! Son maceraları da böyle bitdi!. Zavallı ve saf, dinliyen ve ta’kibçileri ise, bu kabil yüzlerce TENÂKUZ ve asılsız düzmeceleri, nice temel ma’lûmâtları olmadığından aslâ görüb mütenebbih olamıyorlar… Pek çok konuşmalarında “Kader perspektifinden bakmayı” diline pelesenk ederek, nice şer’î mes’elelerde bile kendi indî ve i’tibârî görüş ve zanlarını HAKÎKATMIŞ gibi göstermek üzere, bu “KADER ve Murâd-ı ilahî” klişesine sarılmışdır. Bu klişeleri olur olmaz yerde pek sık kullanmış, nefsini bu kullanmalarla yüceltib gûyâ hayranlık toplamışdır! Ve kerâmeti kendinden menkûl şeyhler (müteşeyyihler) gibi, bazı zavallılar indinde: “ÜSTÂD, hatta Üstâd-ı a’zâm” bile oluvermişdir!…

(Mâba’di var)