ETRÂF!

“Îmânlıyım” der durur, lâkin fi’line bakmaz,

Hemhâldır tâğût ile, bundan duymaz sıkıntı!

HÂLIK’ın istediği hududda hiç duramaz;

“Etraf” der ablukaya, budur illet-takıntı!

Ebû Tâlib de böyle, “insanlar ne der” dedi,

Ebedî hayâtını, bu vehmine değişdi!

“Allâh” demek hakkıyla, gayrını YOK farzetmek;

Nefsine burda mağlûb, ebediyyen kaybetdi!..

Bugün ise her anın, esîr alındığı dem,

Çok zor olsa da bulmak, aranacak bir hemdem!

Tek çâre, birken iki; ve üçe-beşe gidiş;

Hâlık’ın SEVGİLİSİ, böyle emretmiş mâdem!

Ya halkdan vaz’geçilir, ya HÂLIK’ın yolundan,

İkisin TELBİS ise, bil ki müşrik vasfından!

“Ne derler” denilince, netîce kula TAPMAK;

Şeytânî felsefenin, gâyesi budur topdan…

“Müslümanım” demekden ibâret bugün insan,

Şirk tezgâhında halklar,  tüm partilerle harman!

“Hürr irâde” narkozu, iblisçe “aşı” olmuş;

Her yerde budur reklâm, binbir türlüdür yalan!…

Her an koşar hesâba, insan görmez de bunu,

“Etrâf” dediği YOK’un, olur hâk-i  zebûnu…

AMMAR

(7. C.Evvel. 1442 – 22.12.2020)