YİRMİDOKUZ KAZIK!

Ahyed Hâlidî

 

A, zulmün darağacı, on asra sehpâ kurar,

Kitâb, hitâb, kalemin, bu yolla canı çıkar!..

 

B, belden yukarısı, sîne üryân bir yosma,

Hattımızdan nâmûsu, ne de kahpece kovar!..

 

C, öyle bir kanca ki, geçmiş dîn ve târîhe,

Kökden yıkılmalıymış, âdemî ulu çınar!..

 

Ç, moskofa yol açdı, (kızıl orak) şekliyle,

Hâlâ daha biçmeye, dembokratça (!) baş arar!..

 

D, şeytânî bir kambur, cebren sırta çivili,

Bin senelik san’atlar, bu ucûbeyle batar!..

 

E, zamanı çürüten, üç zehirli ok taşır:

Kör istikbâl, berbat hâl, ulvî mâzîyi inkâr!..

 

F, yıkılmaya teşne, tek gözlü kör dengesi,

Hakk hattı bırakan da, kul eğrisine kayar!..

 

G, eğri büğrü, kambur, deve tedâîsinde,

“Nerem doğru!” deyişin, inkılâbına yarar!..

 

Ğ denilen, şu yahûdî tıynetli,

Yumuşakca eğilir, maymunca şapka takar!..

 

H, tek basamak kalmış, gıcırtılı iskele,

Basan çukura düşüp, vahşî garba el açar!..

 

I, kazık bir katır ki, olmaz köy ve kasaba,

Döl vermez bir ebterdir, nesli südünden bozar!..

 

İ, sesi soluğuyla, hergeleler çığlığı!

Kör, sağır, dilsiz ve .iç haydutlardan kalan kâr!..

 

J, millete bir zoka, ucunda “çağdaş” yemler:

“Dembokrasi, lâyıklık, Manukyânî karılar!..”

 

K, kekeme ağzında “kaka!” olup kokutur,

Halka kubur tütsüsü, dış destekli iç küffâr!..

 

L, gâvurda “el!” olur, soyu hep takma bacak,

Ayağa düşünce söz, nutku tırnaklar atar!

 

M ise, gavurda “em!”, emdi hiç durmadan kan,

Lisân minâresinin göçüşünü damgalar!

 

N, ters istikâmetde, iki çukurdan tuzak,

Hanya ile Konya’ya, halk bu çukurdan bakar!

 

O, bir çember millete, üçyüzaltmış derece,

Dolap beygiri yapdı, halkı “o” sıfır başlar!

 

Ö, öküzde böğürtü ve sarhoşda öğürtü,

Boynuzlu serhoş öküz, her yerde nâra atar!

 

P, kazıklı bir kambur, sol ucundan sivrilmiş,

Bu da kahpe bir hançer, bin yıllık câna kıyar!

 

R ise, gâvurların “er!” dediği nesnedir,

Kuyruk takan P’lerden, er değil nâmert fırlar!

 

S de (S.O.S.) verip, can çekişip kıvranır,

Bin senelik hattatlar, böyle vermişdir canlar!

 

Ş, ne (elif-ba)mda var, ne rum “alfa-beta” da,

Bu soldan (alfa-be)ye, “çüşşşşlü eşşşek” de şaşar!

 

T’nin kazığı biraz, üste doğru uzasa,

Bir haç olur papaza, Lermit “şeyine” takar!

 

U, ülke çaplı çukur, artığını haçlının,

Koy, (radyasyon, eyds, zehir…) ne varsa apar-topar!

 

Ü horozlarda nağme, halka şakırdar mahmuz,

Arpalıklar ellerden; öten, rütbeli başlar!

 

V, kıç üstü zor duran, eydsli ayyaş ka’desi,

Va’desi dolan putlar, yan yatıp çamura batar!

 

Y, harfden kanlı sapan, (kuş halkı!) avlamada!

“Hakk eri!” de tâğûtu, tam şeytan bilip taşlar!

 

Z, N nin, sağa yatan bilmem ne sermâyesi,

Kör haçlıyla yatınca, şaşı maymunlar doğar!

___________________________________________________

19.07.1988 – 9 Zilhicce 1408 – J.

 

Sitemizdeki ilk intişâr târihi: 14.11.2011