“Kendisi için senin münâsib gördüğün bir şey’in mislini senin için münâsib görmeyen bir kimsenin sohbetinde hayır yoktur.”
(İbn-i Adîy, Künûzü’l-Hakâik)
İzâh: İnsan öyle bir kimseler ile arkadaş, hemsohbet olmalıdır ki, her biri arkadaşının menfaatini kendi menfaati gibi bilsin, her biri kendinin müstafit olduğu bir şey’in bir mislini arkadaşı hakkında da arzu etsin, yalnız kendi menfaatini düşünüp duranlar samîmî arkadaş sayılmazlar…
[500 HADİSİ ŞERİF, ÖMER NASÛHİ BİLMEN, 315. Hadîs-i Şerîf, Sh;201]